Tinext ako ni Mam Joan Villaranda, mga alas-dos ng madaling araw. Pero, alas-8 ko na ito nabasa. Niyayaya niya akong mag-volunteer ng repacking ng relief goods sa DSWD. Umuo agad ako. Pero, nang nag-aalmusal na ako, nagdadalawang-isip ako dahil naalala ko ang issue ni Dinkee Soliman, Secretary of DSWD. Ayaw ko ang isyu pinapalitan niya ang canned goods na donated ng ibang bansa. Ngunit, naisip ko nakapag-commit na ako kay Mam Jo. Ayaw ko na mawalan ng isang salita, kaya nagmadali akong maglaba.
Bago ang pinag-usapang oras, nahanap ko na ang bahay ni Mam Jo. Halos magkasabay lang kami ni Mam Baes. Tapos, hihintayin na lang namin ang pagdating ni Mam Julie. Nauna na nga si Mam Vi.
Habang naghihintay, nagkuwentuhan kami.
Dumating na si Mam Julie, pero nagtext naman si Mam Vi na wag na raw kami pumunta dahil marami ng volunteers. Punong-puno na. Nalungkot ako kasi nasayang ang oras at effort ko. Pero di ako nagpahalata.
Hinintay namin si Mam Vi. At maya-maya, masaya na kaming nagkukuwentuhan tungkol sa pinapanood at sa mga isyu sa paaralan. Nakatutuwa ang mga pangyayaring naganap at nagaganap sa school. Dagdagan pa ng kuwento ni Mam Vi, habang kumakain kami ng inorder ni Mam Jo sa Mahal Kita Inn. Na-realize ko tuloy na hindi pala sayang ang oras at effort ko. Hindi lang ako nabusog, napuno pa ng kasiyahan ang puso ko. Masarap palang tumawa.
..tungkol sa buhay ng simpleng tao na may payak na pangarap, ngunit may kumplikadong buhay na pinatatatag ng mga masasalimuot at magagandang pangyayari at karanasan..
Sabado, Nobyembre 30, 2013
Nobyembre 29, 2013
Napuyat ako kagabi. Hindi na naman ako nakatulog pagkatapos kong umihi sa madaling oras. Kaya tuloy, alas-8 na ako nakabangon. Hindi naman ako na-late. Nakapagsulat pa nga ako ng lesson plan. Tapos, natulungan ko pa si Mam Diana sa paggawa ng report ni Sir Erwin ng Reading Month.
Kokonti ang pupils ko kaya di ako masyadong napagod sa maghapon. Meron pa rin nagpapasaway pero di masyadong maingay. Saka, marami silang ginawa. Isinagawa na rin namin ang "Tabak O Utak". Isa itong tagisan ng talino na may hawig sa Tama O Mali, na tungkol lahat kay Andres Bonifacio ang mga tanong. Naging matagumpay naman ito. Marahil ay first time pa makaranas ang paaralan ng ganitong patimpalak. Sayang nga lang at hanggang Grade 5 ang nakakaranas ng mga ideya ko.
Kokonti ang pupils ko kaya di ako masyadong napagod sa maghapon. Meron pa rin nagpapasaway pero di masyadong maingay. Saka, marami silang ginawa. Isinagawa na rin namin ang "Tabak O Utak". Isa itong tagisan ng talino na may hawig sa Tama O Mali, na tungkol lahat kay Andres Bonifacio ang mga tanong. Naging matagumpay naman ito. Marahil ay first time pa makaranas ang paaralan ng ganitong patimpalak. Sayang nga lang at hanggang Grade 5 ang nakakaranas ng mga ideya ko.
Huwebes, Nobyembre 28, 2013
Nobyembre 28, 2013
Mabilisan kaming gumawa ni Mam Rodel ng bulletin board na Reading Month dahil kailangan ni Sir Erwin ang narrative report. Hinihiram nga niya ang mga pictures ko sa Buwan ng Pagbasa kaya lang di ko pinahiram dahil baka kailanganin ko rin. Ayoko naman na ako pa ang magmukhang gaya-gaya. Kaya, I suggested na magsagawa na lang kami ng mga kunwariang contests.
Habang gumagawa kami ni Mam Nelly ng bulletin board, si Mam Diana naman ay nagpagawa ng bookmark. Pagkatapos ng bulletin board, sinimulan agad ang reading competition. Panay ang kuha ko ng pictues habang nag-gre-graded recitation naman sa advisory class ko.
Ang bilis namin makagawa ng presentasyon. Masaya si Sir, kaya nagpa-Mc Float siya. Kaya lang, ako pa rin ang pinagagawa niya ng report niya. Hindi ko tinanggap. Si Mam Diana ang gagawa. Ako na nga ang nagpicture at nag-upload, ako pa ang gagawa ng narrative.. hmm. Saka, busy din ako. Bukas may "Tabak o Utak". Masama nga ang pakiramdam ko. Nakakaramdam na naman ako ng pananakit ng dibdib at likod. Tagusang sakit. Sobrang napapagod na naman ako. Ayoko magpakamartir.
Habang gumagawa kami ni Mam Nelly ng bulletin board, si Mam Diana naman ay nagpagawa ng bookmark. Pagkatapos ng bulletin board, sinimulan agad ang reading competition. Panay ang kuha ko ng pictues habang nag-gre-graded recitation naman sa advisory class ko.
Ang bilis namin makagawa ng presentasyon. Masaya si Sir, kaya nagpa-Mc Float siya. Kaya lang, ako pa rin ang pinagagawa niya ng report niya. Hindi ko tinanggap. Si Mam Diana ang gagawa. Ako na nga ang nagpicture at nag-upload, ako pa ang gagawa ng narrative.. hmm. Saka, busy din ako. Bukas may "Tabak o Utak". Masama nga ang pakiramdam ko. Nakakaramdam na naman ako ng pananakit ng dibdib at likod. Tagusang sakit. Sobrang napapagod na naman ako. Ayoko magpakamartir.
Alkansya
ALKANSYA
Froilan F. Elizaga
Nasa ilalim ako ngayon ng puno ng malaking mangga. Inaalala ko ang lahat ng mga pangyayari simula noong nalaman ko sa mga guro ko sa Grade 6 na ang tatay ko ay si Sir Gallego, hanggang sa mapunta ako rito sa probinsiya ng aking lola at ina.
Dito ako madalas na nagpapalipas ng oras. Ngayon nga ay nagsusulat ako sa aking journal, na siyang sumbungan ko ng mga problema at hinanakit sa aking ina at ama. Mamaya naman ay magsusulat ako ng liham para sa aking ama na nasa gitna ng pagdurusa dulot ng stroke.
Mahigit isang buwan na ako dito. Alam ko, inilayo ako ni Lola kay Papa para sundin ang kagustuhan ng ina ko na huwag akong palapitin sa aking ama dahil siya ay masamang tao. Wala naman akong nagawa, kundi ang sumama papunta rito. Hindi ko pa kayang mamuhay mag-isa at hindi pa ako handang suwayin ang aking ina. Ang tangi ko na lamang magagawa ay sumunod.
Gayunpaman, hindi ko pa rin kayang kalimutan na lang ng basta-basta si Sir Gallego. Kailangan niya ngayon ng pag-aaruga, pang-unawa at pagmamahal. Hindi biro ang kanyang kalagayan. Darating ang araw na ang taong nag-aalaga sa kanya ngayon ay mapapagod at susuko, gayong hindi naman niya iyon kadugo. Ako, ako ang dapat na mag-alaga sa kanya,dahil ako ay anak niya. Kung masamang tao man siya sa puso ni Mama, pero para sa akin siya ay mabuting tao. Naniniwala akong pagmamahal ang nagtulak sa kanya para pagsamantalahan niya si Mama.
Desidido akong mapatawad ng aking ina si Sir Gallego. At kung maaari, nais kong mabuo kaming tatlo. Pero, paano ko gagawin iyon kung ang sariling ina ko mismo ang gumagawa ng paraan upang mailayo ako kay Papa. Dapat sana ay magkasama kami ngayon dahil bakasyon naman. Ako na sana ang nag-aalaga sa aking ama. Kailangan niya ngayon ng isang pag-aalaga mula sa kanyang anak. Ako iyon.
Hindi ko lubos maisip kung ano ang gagawin ko. Labindalawang taong gulang pa lamang ako. Wala pang kakayahang sumubok ng mga bagay na ikapapahamak ko lang. Pero, kapag naaalala ko ang mukha ng Papa ko, lalo akong nagkakaroon ng ideya na sumubok ng isang kapahangasan.
"Magmeryenda na tayo, Roy." Nilapag ni Lola ang tray ng barakong kape, nilagang kamote at kinayod na niyog sa kawayang lamesa na nasa harapan ng kinauupuan ko. Nagutom ako bigla sa nakita ko.
"Sige po. Salamat, La." Nagsisimula na kaming magmeryenda ni Lola. May naiisip ako. Magbabaka-sakali akong magsabi sa kanya. Aheem. " Lola.." Nilambingan ko ang boses ko. "...pwede ko po bang matawagan si Sir...si Papa?"
Tiningnan muna ako ni Lola. Hindi naman siya galit, pero parang ayaw niya. "Kabilin-bilinan ng Mama mo na hindi kita pwedeng bigyan ng pagkakataon na makasama mo o makausap man lang si Sir Gallego.. Apo, sorry pero hindi kita pwedeng pagbigyan.."
Nalungkot si Lola. "Naunawaan naman po kita, Lola. Pero, sana maunawaan niyo rin po ako. Matagal ko pong pinangarap na magkaroon ng ama.. Ngayong nahanap ko na, ipagkakait mo pa po ba sa akin?" Naghintay ako ng sagot mula kay Lola pero hindi siya kumibo. Nagbalat lang siya ng kamote at humigop ng kape. "Kailangan po ako ngayon ni Papa. Payagan niyo na po ako. Hindi naman po siguro malalaman ni Mama na pinayagan mo akong tumawag kay Papa."
"Walang lihim na hindi nabunyag, Roy. Pero, dahil nararamdaman ko ang kagustuhan mong makausap ang Papa mo,papayagan kita." Natuwa ako. Bigla akong nabuhayan ng loob. "Sandali lang ha..kukunin ko lang." Tumango-tango lang ako habang abot tainga ang ngiti.
Iniisip ko na ngayon ang mga sasabihin ko kay Papa habang hinihintay si Lola.
"Heto, apo. Tawagan mo na. Iwanan na muna kita."
"Salamat po, Lola!" Kakampi ko pa rin pala si Lola. Mabuti, pinagbigyan niya ako.
Nagri-ring na ang number ni Papa. Pero, hindi pa sinasagot. Ida-dial ko uli. Hello, sabi ng boses-babae. "Hello po, pwede po bang makausap si Sir Gallego. Si Roy po ito."
"Ah, ikaw pala..Sorry, Roy..nasa therapy ang Papa mo. Tawag ka na lang maya-maya. Malapit ng matapos."
"Ganun po ba?! Sige po.." Nalumbay ako. "Ah, ate.. kumusta naman po si Papa?"
"Naku, ganun pa rin.. ilang buwan na siyang tiniterapi pero wala pa ring development. Kung meron man, di ko pa masasabi." Nalungkot din ang boses ng kausap ko.
"Ano po ba ang sabi ng therapist?" Interesado akong malaman ang kalagayan ni Papa. Hindi ako mapakali.
"Wala naman. Kaya lang ang sabi ng kapatid ng Papa mo na nasa Amerika, doon na lang daw siya ipa-therapy."
"Ano po ang plano ni Papa?" Nagtataka ako sa sarili ko. Para akong matanda kung magsalita ngayon. Parang tinakasan ako ng kabataan. Apektadong-apektado ako sa sitwasyon ni Papa.
"Baka, next week, dumating ang kapatid niya para sunduin ang Papa mo. At, baka doon na rin siya manirahan. Hindi pa ako sigurado..ha?! Pero, iyon ang parang gustong sabihin ng Papa mo sa akin."
Nalungkot ako. Kung totoo man iyon, ibig sabihin ay magkakalayo kami ni Papa. Hindi ko rin pala mabubuo ang pamilya ko. Ngayon pa lang ay bigo na ako. "Sige po, Ate. Salamat po! Pakisabi na lang po kay Papa na tumawag ako. Bye!" Hindi ko na hinintay na sagutin pa ng kausap ko ang pagpapaalam ko. Nakakalungkot kasi. Litong-lito na ako. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Paano ko ba mabubuo ang pamilya ko? Uunahin ko bang mabuo ang pamilya ko, bago ang paggaling ni Papa? Hindi na ko alam!
Nilapag ko sa mesang kawayan ang telepono ni Lola at naglakad-lakad ako. Pupunta ako sa isang lugar na makakapag-isip ako ng tama.
Nasa kamalig ako ngayon. Mag-isa lang ako dito. Tanging malawak na palayan ang nasa paligid ko at mga palay na malapit ng mahinog at mangilang-ngilang maya ng mga kasama ko. Ito na ang lugar na hinahanap ko. Kaya, umupo ako sa isang malaking putol ng kahoy na sadyang nilagay doon upang maging upuan.
May nabubuong ideya ngayon sa isip ko. Di ko lang alam kung tama ito o mali. Ang alam ko lang, ito lang ang kaya kong gawin at panindigan. Kung di man ito tama para sa aking lola at ina, sa aking palagay, ito naman ay makakabuti sa aking ama at sa akin. Hindi ko makakayang malayo sa aking ama dahil matagal ko na siyang inasam. Hindi ko kakayanin pang isuko ang hangaring ito dahil lamang sa kasalanang maaari namang kalimutan.
Nagmamadali akong makabalik ngayon sa bahay ni Lola. Magdidilim na, kaya dapat na nga rin talaga akong umuwi.
Sigurado ako, maghahapunan na kami maya-maya.
"Diyusmeng bata ka!" Galit na bati sa akin ni Lola pagdating ko sa bahay."Sa'n ka ba nagsusuot? Bakit iniwan mo ang meryenda mo kanina. Ang cellphone, iniwan mo rin..."
"Sorry po, Lola.." Napakamot na lang ako ng ulo.
"Ano pa nga ba ang magagawa ni Lola. Hmp, hala, pasok na. Maghugas ka na ng katawan mo, dahil maghahapunan na tayo.."
"Opo." Spoiled talaga ako kay Lola. Di man lang ako pinalo o kinurot man lang.
Nasa banyo na ako nang magsalita uli si Lola. "Tumawag ang Papa mo. Missed call pala. Hindi ko rin nakausap. Iniwan mo kasi ang cellphone eh." Hindi na ako nagsalita. Nanghihinayang kasi ako. Baka may gustong sabihin si Papa. Mamaya, tatawagan ko uli siya.
Nakabihis na ako ng pantulog. Ready na ring maghapunan. Hinihintay na nga ako ni Lola sa hapag.
"Sige na, upo ka na..at mag-pray."
Umupo na ako at nag-usal ng pasasalamat sa Panginoon. "Amen!" Halos sabay pa kami ni Lola. Saka, nagsimula na kaming kumain. Ayaw ng lola ko na nag-uusap habang kumakain kaya, wala kaming imikan ngayon. Hinhintayin ko na magsalita siya, saka ako babanat ng tanong sa kanya.
"Roy, umakyat ka na. Iwan mo na yan. Ako na ang maghuhugas." Sa wakas, nagsalita na si Lola.
"Opo, pero may gusto po akong sabihin sa'yo.." Medyo alangan ako.
"Ano yun?" Nagliligpit na si Lola.
"Ah.. Pwede po bang bumalik na lang ako sa Maynila? Gusto ko pong makita si Papa.."
Tumigil si Lola sa ginagawa at tiningnan ako ng masama. "Pinayagan na kitang tawagan mo siya.." Galit talaga si Lola. Nagkakalabugan ang mga plato at nagkakalansingan ang mga kutsara't tinidor. "..ngayon naman ay gusto mong umalis. At sa tingin mo papayagan kita?"
"Nagbabaka-sakali lang naman po ako, Lola.." Napahiya ako. Naiinis ako sa kanya. Naiinis ako sa kanila. Bakit ba ang damot-damot nila?
"Puwes! Hindi kita mapagbibigyan. Hala, umakyat ka na at matulog para luminaw iyang isip mo." Tinalikuran na ako ni Lola, kaya umakyat na ako.
Gusto ko sanang magdabog sa hagdan kaya lang di ko na ginawa. Baka tuluyan ng magalit sa akin si Lola. Dumiretso na lang ako sa kuwarto ko ng dahan-dahan. Tapos, bigla akong may naisip.
Hawak ko ngayon ang aking alkansiya. Babasagin ko na ito. Malapit na ito mapuno kaya alam ko, aabot ito ng isang libo at limang daan. Sapat na ito para makabalik ako sa Maynila. Oo, tatakas ako kay Lola. Lalayas ako at pupuntahan ko ang Papa ko.
Nag-iimpake na ako. Isang bag lang ang dadalhin ko. Bahala na. Hindi ako matutulog ngayong gabi. Hihintayin kong makatulog si Lola saka ako lalabas ng bahay. Tapos, lalakad ako patungo sa kalsada upang doon mag-abang ng bus na patungong Maynila.
Wala ng makakapagpigil sa akin. Gagawin ko ito dahil mahal na mahal ko si Papa. Sana mapatawad ako ni Lola at ni Mama. Hindi ko naman hinangad na suwayin sila. Kailangan ko lang talagang maging suwail minsan para sa pangmatagalang kaligayahan. Sana ay gabayan ako ng Diyos sa aking kapangahasan.
Froilan F. Elizaga
Nasa ilalim ako ngayon ng puno ng malaking mangga. Inaalala ko ang lahat ng mga pangyayari simula noong nalaman ko sa mga guro ko sa Grade 6 na ang tatay ko ay si Sir Gallego, hanggang sa mapunta ako rito sa probinsiya ng aking lola at ina.
Dito ako madalas na nagpapalipas ng oras. Ngayon nga ay nagsusulat ako sa aking journal, na siyang sumbungan ko ng mga problema at hinanakit sa aking ina at ama. Mamaya naman ay magsusulat ako ng liham para sa aking ama na nasa gitna ng pagdurusa dulot ng stroke.
Mahigit isang buwan na ako dito. Alam ko, inilayo ako ni Lola kay Papa para sundin ang kagustuhan ng ina ko na huwag akong palapitin sa aking ama dahil siya ay masamang tao. Wala naman akong nagawa, kundi ang sumama papunta rito. Hindi ko pa kayang mamuhay mag-isa at hindi pa ako handang suwayin ang aking ina. Ang tangi ko na lamang magagawa ay sumunod.
Gayunpaman, hindi ko pa rin kayang kalimutan na lang ng basta-basta si Sir Gallego. Kailangan niya ngayon ng pag-aaruga, pang-unawa at pagmamahal. Hindi biro ang kanyang kalagayan. Darating ang araw na ang taong nag-aalaga sa kanya ngayon ay mapapagod at susuko, gayong hindi naman niya iyon kadugo. Ako, ako ang dapat na mag-alaga sa kanya,dahil ako ay anak niya. Kung masamang tao man siya sa puso ni Mama, pero para sa akin siya ay mabuting tao. Naniniwala akong pagmamahal ang nagtulak sa kanya para pagsamantalahan niya si Mama.
Desidido akong mapatawad ng aking ina si Sir Gallego. At kung maaari, nais kong mabuo kaming tatlo. Pero, paano ko gagawin iyon kung ang sariling ina ko mismo ang gumagawa ng paraan upang mailayo ako kay Papa. Dapat sana ay magkasama kami ngayon dahil bakasyon naman. Ako na sana ang nag-aalaga sa aking ama. Kailangan niya ngayon ng isang pag-aalaga mula sa kanyang anak. Ako iyon.
Hindi ko lubos maisip kung ano ang gagawin ko. Labindalawang taong gulang pa lamang ako. Wala pang kakayahang sumubok ng mga bagay na ikapapahamak ko lang. Pero, kapag naaalala ko ang mukha ng Papa ko, lalo akong nagkakaroon ng ideya na sumubok ng isang kapahangasan.
"Magmeryenda na tayo, Roy." Nilapag ni Lola ang tray ng barakong kape, nilagang kamote at kinayod na niyog sa kawayang lamesa na nasa harapan ng kinauupuan ko. Nagutom ako bigla sa nakita ko.
"Sige po. Salamat, La." Nagsisimula na kaming magmeryenda ni Lola. May naiisip ako. Magbabaka-sakali akong magsabi sa kanya. Aheem. " Lola.." Nilambingan ko ang boses ko. "...pwede ko po bang matawagan si Sir...si Papa?"
Tiningnan muna ako ni Lola. Hindi naman siya galit, pero parang ayaw niya. "Kabilin-bilinan ng Mama mo na hindi kita pwedeng bigyan ng pagkakataon na makasama mo o makausap man lang si Sir Gallego.. Apo, sorry pero hindi kita pwedeng pagbigyan.."
Nalungkot si Lola. "Naunawaan naman po kita, Lola. Pero, sana maunawaan niyo rin po ako. Matagal ko pong pinangarap na magkaroon ng ama.. Ngayong nahanap ko na, ipagkakait mo pa po ba sa akin?" Naghintay ako ng sagot mula kay Lola pero hindi siya kumibo. Nagbalat lang siya ng kamote at humigop ng kape. "Kailangan po ako ngayon ni Papa. Payagan niyo na po ako. Hindi naman po siguro malalaman ni Mama na pinayagan mo akong tumawag kay Papa."
"Walang lihim na hindi nabunyag, Roy. Pero, dahil nararamdaman ko ang kagustuhan mong makausap ang Papa mo,papayagan kita." Natuwa ako. Bigla akong nabuhayan ng loob. "Sandali lang ha..kukunin ko lang." Tumango-tango lang ako habang abot tainga ang ngiti.
Iniisip ko na ngayon ang mga sasabihin ko kay Papa habang hinihintay si Lola.
"Heto, apo. Tawagan mo na. Iwanan na muna kita."
"Salamat po, Lola!" Kakampi ko pa rin pala si Lola. Mabuti, pinagbigyan niya ako.
Nagri-ring na ang number ni Papa. Pero, hindi pa sinasagot. Ida-dial ko uli. Hello, sabi ng boses-babae. "Hello po, pwede po bang makausap si Sir Gallego. Si Roy po ito."
"Ah, ikaw pala..Sorry, Roy..nasa therapy ang Papa mo. Tawag ka na lang maya-maya. Malapit ng matapos."
"Ganun po ba?! Sige po.." Nalumbay ako. "Ah, ate.. kumusta naman po si Papa?"
"Naku, ganun pa rin.. ilang buwan na siyang tiniterapi pero wala pa ring development. Kung meron man, di ko pa masasabi." Nalungkot din ang boses ng kausap ko.
"Ano po ba ang sabi ng therapist?" Interesado akong malaman ang kalagayan ni Papa. Hindi ako mapakali.
"Wala naman. Kaya lang ang sabi ng kapatid ng Papa mo na nasa Amerika, doon na lang daw siya ipa-therapy."
"Ano po ang plano ni Papa?" Nagtataka ako sa sarili ko. Para akong matanda kung magsalita ngayon. Parang tinakasan ako ng kabataan. Apektadong-apektado ako sa sitwasyon ni Papa.
"Baka, next week, dumating ang kapatid niya para sunduin ang Papa mo. At, baka doon na rin siya manirahan. Hindi pa ako sigurado..ha?! Pero, iyon ang parang gustong sabihin ng Papa mo sa akin."
Nalungkot ako. Kung totoo man iyon, ibig sabihin ay magkakalayo kami ni Papa. Hindi ko rin pala mabubuo ang pamilya ko. Ngayon pa lang ay bigo na ako. "Sige po, Ate. Salamat po! Pakisabi na lang po kay Papa na tumawag ako. Bye!" Hindi ko na hinintay na sagutin pa ng kausap ko ang pagpapaalam ko. Nakakalungkot kasi. Litong-lito na ako. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Paano ko ba mabubuo ang pamilya ko? Uunahin ko bang mabuo ang pamilya ko, bago ang paggaling ni Papa? Hindi na ko alam!
Nilapag ko sa mesang kawayan ang telepono ni Lola at naglakad-lakad ako. Pupunta ako sa isang lugar na makakapag-isip ako ng tama.
Nasa kamalig ako ngayon. Mag-isa lang ako dito. Tanging malawak na palayan ang nasa paligid ko at mga palay na malapit ng mahinog at mangilang-ngilang maya ng mga kasama ko. Ito na ang lugar na hinahanap ko. Kaya, umupo ako sa isang malaking putol ng kahoy na sadyang nilagay doon upang maging upuan.
May nabubuong ideya ngayon sa isip ko. Di ko lang alam kung tama ito o mali. Ang alam ko lang, ito lang ang kaya kong gawin at panindigan. Kung di man ito tama para sa aking lola at ina, sa aking palagay, ito naman ay makakabuti sa aking ama at sa akin. Hindi ko makakayang malayo sa aking ama dahil matagal ko na siyang inasam. Hindi ko kakayanin pang isuko ang hangaring ito dahil lamang sa kasalanang maaari namang kalimutan.
Nagmamadali akong makabalik ngayon sa bahay ni Lola. Magdidilim na, kaya dapat na nga rin talaga akong umuwi.
Sigurado ako, maghahapunan na kami maya-maya.
"Diyusmeng bata ka!" Galit na bati sa akin ni Lola pagdating ko sa bahay."Sa'n ka ba nagsusuot? Bakit iniwan mo ang meryenda mo kanina. Ang cellphone, iniwan mo rin..."
"Sorry po, Lola.." Napakamot na lang ako ng ulo.
"Ano pa nga ba ang magagawa ni Lola. Hmp, hala, pasok na. Maghugas ka na ng katawan mo, dahil maghahapunan na tayo.."
"Opo." Spoiled talaga ako kay Lola. Di man lang ako pinalo o kinurot man lang.
Nasa banyo na ako nang magsalita uli si Lola. "Tumawag ang Papa mo. Missed call pala. Hindi ko rin nakausap. Iniwan mo kasi ang cellphone eh." Hindi na ako nagsalita. Nanghihinayang kasi ako. Baka may gustong sabihin si Papa. Mamaya, tatawagan ko uli siya.
Nakabihis na ako ng pantulog. Ready na ring maghapunan. Hinihintay na nga ako ni Lola sa hapag.
"Sige na, upo ka na..at mag-pray."
Umupo na ako at nag-usal ng pasasalamat sa Panginoon. "Amen!" Halos sabay pa kami ni Lola. Saka, nagsimula na kaming kumain. Ayaw ng lola ko na nag-uusap habang kumakain kaya, wala kaming imikan ngayon. Hinhintayin ko na magsalita siya, saka ako babanat ng tanong sa kanya.
"Roy, umakyat ka na. Iwan mo na yan. Ako na ang maghuhugas." Sa wakas, nagsalita na si Lola.
"Opo, pero may gusto po akong sabihin sa'yo.." Medyo alangan ako.
"Ano yun?" Nagliligpit na si Lola.
"Ah.. Pwede po bang bumalik na lang ako sa Maynila? Gusto ko pong makita si Papa.."
Tumigil si Lola sa ginagawa at tiningnan ako ng masama. "Pinayagan na kitang tawagan mo siya.." Galit talaga si Lola. Nagkakalabugan ang mga plato at nagkakalansingan ang mga kutsara't tinidor. "..ngayon naman ay gusto mong umalis. At sa tingin mo papayagan kita?"
"Nagbabaka-sakali lang naman po ako, Lola.." Napahiya ako. Naiinis ako sa kanya. Naiinis ako sa kanila. Bakit ba ang damot-damot nila?
"Puwes! Hindi kita mapagbibigyan. Hala, umakyat ka na at matulog para luminaw iyang isip mo." Tinalikuran na ako ni Lola, kaya umakyat na ako.
Gusto ko sanang magdabog sa hagdan kaya lang di ko na ginawa. Baka tuluyan ng magalit sa akin si Lola. Dumiretso na lang ako sa kuwarto ko ng dahan-dahan. Tapos, bigla akong may naisip.
Hawak ko ngayon ang aking alkansiya. Babasagin ko na ito. Malapit na ito mapuno kaya alam ko, aabot ito ng isang libo at limang daan. Sapat na ito para makabalik ako sa Maynila. Oo, tatakas ako kay Lola. Lalayas ako at pupuntahan ko ang Papa ko.
Nag-iimpake na ako. Isang bag lang ang dadalhin ko. Bahala na. Hindi ako matutulog ngayong gabi. Hihintayin kong makatulog si Lola saka ako lalabas ng bahay. Tapos, lalakad ako patungo sa kalsada upang doon mag-abang ng bus na patungong Maynila.
Wala ng makakapagpigil sa akin. Gagawin ko ito dahil mahal na mahal ko si Papa. Sana mapatawad ako ni Lola at ni Mama. Hindi ko naman hinangad na suwayin sila. Kailangan ko lang talagang maging suwail minsan para sa pangmatagalang kaligayahan. Sana ay gabayan ako ng Diyos sa aking kapangahasan.
Martes, Nobyembre 26, 2013
Nobyembre 27, 2013
Habang naliligo ako, naalala ko si Zillion. Naawa ako sa kanya noong huli kaming nakita dahil payat siya. Hindi ganoon ang katawan niya noong magkakasama pa kami. Naisip ko na baka hindi na siya nakakakin ng husto, tulad dati na sawa-saw siya sa pagkain. Kapag gusto niyang kumain, magbubukas lang siya ng ref at mamimili doon ng gusto niyang kainin.
Hindi naman ako mag-iisip ng ganito kung hindi nag-text si Emily na nanghihiram siya ng pera para makapag-register siya sa Licensure Examination for Teachers. Sabi niya, hindi daw kasi kaya ng sahod niya. Meaning, pati ang pagkain nila ay kinakapos din. Napansin ko naman sa mga katawan nila ni Ion. Nakakaawa.
Gayunpaman, binigo ko si Emily sa kanyang munting hiling. Kayang-kaya ko siyang tulungan. In fact, naisip ko na regaluhan ko siya ng pera para nga sa registration fee ng LET. Malaking kaalwahan naman kasi kapag nakapasa siya at nakapasok sa public school. Bukod sa malaki na ang sasahurin niya, ay hindi na niya ako masyadong aasahan financially.
Binigo ko siya, hindi dahil gusto kong gumanti sa ginawa niya sa akin o gusto kong pahirapan din siya, kundi para turuan siya na tumayo sa sariling paa, dahil iyon ang dapat, iyon ang sinabi niya nang kinuha niya si Zillion.
Nakakalungkot lang dahil nararamdaman ko ang paghihirap nila at epekto nito kay Ion. Ayaw niya naman kasing ibigay sa akin ang bata. Kaya, hangga't di siya sumusuko, hindi rin ako magpapalit ng prinsipyo.
Hindi naman ako mag-iisip ng ganito kung hindi nag-text si Emily na nanghihiram siya ng pera para makapag-register siya sa Licensure Examination for Teachers. Sabi niya, hindi daw kasi kaya ng sahod niya. Meaning, pati ang pagkain nila ay kinakapos din. Napansin ko naman sa mga katawan nila ni Ion. Nakakaawa.
Gayunpaman, binigo ko si Emily sa kanyang munting hiling. Kayang-kaya ko siyang tulungan. In fact, naisip ko na regaluhan ko siya ng pera para nga sa registration fee ng LET. Malaking kaalwahan naman kasi kapag nakapasa siya at nakapasok sa public school. Bukod sa malaki na ang sasahurin niya, ay hindi na niya ako masyadong aasahan financially.
Binigo ko siya, hindi dahil gusto kong gumanti sa ginawa niya sa akin o gusto kong pahirapan din siya, kundi para turuan siya na tumayo sa sariling paa, dahil iyon ang dapat, iyon ang sinabi niya nang kinuha niya si Zillion.
Nakakalungkot lang dahil nararamdaman ko ang paghihirap nila at epekto nito kay Ion. Ayaw niya naman kasing ibigay sa akin ang bata. Kaya, hangga't di siya sumusuko, hindi rin ako magpapalit ng prinsipyo.
Nobyembre 26, 2013
Napuyat ako kagabi sa kakaisip ng nangyari kahapon sa post ko. Nayayamot pa rin ako sa taong nagkondena ng sanaysay ko. Kahit humingi na ako ng tawad sa Diyos, still, I had sleepless night. Naging malumbay ako hanggang, pagpasok ko. Kaya lang ako naka-move on ay dahil kina Nicole Hyala at Chris Tsuper. Parang naka-relate ako sa mga sinabi nila. Iyon na yata ang sign na hiningi ko kay Hesus.
Kaya naman, nang hinarap ko na ang klase ko, inspired na ako. Maganda na ang mood ko. Pinag-usapan namin ang Christmas Party. Tapos, nagturo ako ng malinaw. At bago iyon, nakipagkuwentuhan pa ako kay Mam Diana at Mam Amy about children and parents attitude towards child abuse. Naging topic namin ang mga karanasan ng mga kaguro namin sa kamay ng mga magulang na mapagsamantala sa kahinaan ng mga guro. Naka-relate ang issue ko dun sa critic ko pero di ko na sinabi. Okay na. At least tumigil na iyong mahaderang hilaw na Australyanang iyon.
Naging busy na lang ako sa pagtuturo at pagsingit ng paper mache projects ko. Gumagawa uli ako ng mga figures outmof paper. Magbebenta daw si Mam Nelly sa Araneta Coliseum. Sa exhibit. Baka sakaling kumita pa kami. Para na rin mapakinabangan ko ang talento ko.
Kaya naman, nang hinarap ko na ang klase ko, inspired na ako. Maganda na ang mood ko. Pinag-usapan namin ang Christmas Party. Tapos, nagturo ako ng malinaw. At bago iyon, nakipagkuwentuhan pa ako kay Mam Diana at Mam Amy about children and parents attitude towards child abuse. Naging topic namin ang mga karanasan ng mga kaguro namin sa kamay ng mga magulang na mapagsamantala sa kahinaan ng mga guro. Naka-relate ang issue ko dun sa critic ko pero di ko na sinabi. Okay na. At least tumigil na iyong mahaderang hilaw na Australyanang iyon.
Naging busy na lang ako sa pagtuturo at pagsingit ng paper mache projects ko. Gumagawa uli ako ng mga figures outmof paper. Magbebenta daw si Mam Nelly sa Araneta Coliseum. Sa exhibit. Baka sakaling kumita pa kami. Para na rin mapakinabangan ko ang talento ko.
Lunes, Nobyembre 25, 2013
Nobyembre 25, 2013
Alas-7:30 na ako nagising. Epekto ng pagkapuyat ko sa kakaisip kay Mam Ludilyn. Gusto ko siyang maging girl friend, kaya hindi ako nakatulog after kong jumingle sa madaling araw. Ang resulta, nakatulog ako hanggang ganyang oras na hindi ko nagawa since June. Kailangan ko kasi pumasok lagi ng maaga dahil two rides ako to school.
Nagmadali akong nagluto. Nagplantsa. Nag-type pa nga ako ng activity sheet sa Math. Mabuti na lang at sadyang mabilis talaga akong kumilos.
Hindi naman ako na-late. Past 9 nasa school na ako.
Agad akong nagsimulang mag-lesson plan kaya lang na-shock ako sa comments ng isang liker sa post kong "Mga Uri ng mga Estudyante ng Gotamco page. Nakakapanliit. Nakakanginig ng laman. Bobang matanda. Hindi ako natakot. Sinagot ko siya. I copy-paste the introduction of my essay. Then, the conclusion. Finally, I answered her, "I'm a preying mantis".
Hindi pa ako natahimik, pinakita ko pa kina Karen at Mareng Lorie. Wala naman daw masama sa essay ko. Oo nga naman, in fact, highly-commended ito kagabi. Nag-sorry pa nga si Jethro Cuello dahil isa daw siya sa mga iyon. Aminado pa siya na siya ay tipaklong. Bakit ang bobang iyon ay nag-react na tila di niya alam ang scenario sa public schools hg Pilipinas. Ang sarap niyang bastusin dahil binastos niya ako. Pero, pinayuhan ako na Mare na i-hide ko na lang ang comments niya. I-block ko na lang daw. Gusto ko sanang magkasagutan kami pero naisip ko, it's a waste of time. Sinunod ko na lang siya.
Narito ang mga sagot niya sa mga replies ko:
MariaEden Pollock-Boersma Hindi ito isang panghuhusga o pangungutya / This is not a judgment or ridicule... The closing line is the best.... "Tama na nga! Marami pa sana. Kaya lang nangangati na ako". / It's enough! There is more but I'm itching already" NO it's not judgment or ridicule... it's both! Shame on you Froilan... you don't deserve to call yourself a teacher.16 hours ago · Like
MariaEden Pollock-Boersma You are not a Preying Mantis.... you are the worse kind of a pest that need to be terminated!7 hours ago · Like
MariaEden Pollock-Boersma By the way.... are you afraid for more negative comments so you took out the Like / Comments / Share buttons?6 hours ago · Like
MariaEden Pollock-Boersma So in the years that you teach you put the children in the box and you pick the one that worth enough teaching! If you practice and apply your comparison to a child daily and for whatever years you are teaching you must be an artist to make a child fee...See More
Shinare pa niya ay naglagay ng caption na:
This is outrageous and disgusting.... and this is posted by a school? All children are surely different but you don't have the right to compare them with the bugs! Young children are vulnerable and depends on how strong the child personality is, you can mold him or her to a bad or a good person! Kids do or don't do what they see at home, at school and on the street and with the technology they see more than they need to see and this comparison is certainly not something that kids should read!As a teacher and a school you don't need to look for a negative side of the child! Look for a positive side of the child and work with the skill that a child can handle! If a child is hard to handle he might have problem at home! If a child read slow he or she might have Dyslexia. For every child and their behavior needs different approaches! But No need for name calling or hang a tag on each child.... name calling is bullying.... bullying don't need to come from a teacher's mind and I certainly don't understand how a school can allow to post this! Don't forget that your page is read world wide!
He he. Ang husay niya! Napanginig niya ang laman ko. Sino ba siya? Mabuting tao ba siya para pagsabihan ako ng ganyan? I did not write that beautiful essay to ridicule the children but to aware the readers about the reality of modern students. She is not in the right place to criticize me because she hasn't experienced the 21st century teaching. I'm regarding my pupils as my children. I can prove that! She should come and investigate me.
Well, I am still challenged to write. Hindi ako titigil dahil lang sa komento ng isang makitid na tao. Kung may isa o dalawa man akong negatibong kritiko, I'm sure mas marami akong tagahanga. At sila ang dapat kung maging inspirasyon. Hindi ito isang kabiguan kundi isang tanda ng kasikatan. He he. Ngayon pa lang ay binabato na ako, na wala pa ngang bunga, how much more kapag namunga na ako?!
Sorry siya, she's banned! Pumunta siya dito sa Pilipinas para makita niya ang sagot. Baka, magsorry pa siya sa akin. (Hmm. Hindi imposible.)
Nagmadali akong nagluto. Nagplantsa. Nag-type pa nga ako ng activity sheet sa Math. Mabuti na lang at sadyang mabilis talaga akong kumilos.
Hindi naman ako na-late. Past 9 nasa school na ako.
Agad akong nagsimulang mag-lesson plan kaya lang na-shock ako sa comments ng isang liker sa post kong "Mga Uri ng mga Estudyante ng Gotamco page. Nakakapanliit. Nakakanginig ng laman. Bobang matanda. Hindi ako natakot. Sinagot ko siya. I copy-paste the introduction of my essay. Then, the conclusion. Finally, I answered her, "I'm a preying mantis".
Hindi pa ako natahimik, pinakita ko pa kina Karen at Mareng Lorie. Wala naman daw masama sa essay ko. Oo nga naman, in fact, highly-commended ito kagabi. Nag-sorry pa nga si Jethro Cuello dahil isa daw siya sa mga iyon. Aminado pa siya na siya ay tipaklong. Bakit ang bobang iyon ay nag-react na tila di niya alam ang scenario sa public schools hg Pilipinas. Ang sarap niyang bastusin dahil binastos niya ako. Pero, pinayuhan ako na Mare na i-hide ko na lang ang comments niya. I-block ko na lang daw. Gusto ko sanang magkasagutan kami pero naisip ko, it's a waste of time. Sinunod ko na lang siya.
Narito ang mga sagot niya sa mga replies ko:
MariaEden Pollock-Boersma Hindi ito isang panghuhusga o pangungutya / This is not a judgment or ridicule... The closing line is the best.... "Tama na nga! Marami pa sana. Kaya lang nangangati na ako". / It's enough! There is more but I'm itching already" NO it's not judgment or ridicule... it's both! Shame on you Froilan... you don't deserve to call yourself a teacher.16 hours ago · Like
MariaEden Pollock-Boersma You are not a Preying Mantis.... you are the worse kind of a pest that need to be terminated!7 hours ago · Like
MariaEden Pollock-Boersma By the way.... are you afraid for more negative comments so you took out the Like / Comments / Share buttons?6 hours ago · Like
MariaEden Pollock-Boersma So in the years that you teach you put the children in the box and you pick the one that worth enough teaching! If you practice and apply your comparison to a child daily and for whatever years you are teaching you must be an artist to make a child fee...See More
Shinare pa niya ay naglagay ng caption na:
This is outrageous and disgusting.... and this is posted by a school? All children are surely different but you don't have the right to compare them with the bugs! Young children are vulnerable and depends on how strong the child personality is, you can mold him or her to a bad or a good person! Kids do or don't do what they see at home, at school and on the street and with the technology they see more than they need to see and this comparison is certainly not something that kids should read!As a teacher and a school you don't need to look for a negative side of the child! Look for a positive side of the child and work with the skill that a child can handle! If a child is hard to handle he might have problem at home! If a child read slow he or she might have Dyslexia. For every child and their behavior needs different approaches! But No need for name calling or hang a tag on each child.... name calling is bullying.... bullying don't need to come from a teacher's mind and I certainly don't understand how a school can allow to post this! Don't forget that your page is read world wide!
He he. Ang husay niya! Napanginig niya ang laman ko. Sino ba siya? Mabuting tao ba siya para pagsabihan ako ng ganyan? I did not write that beautiful essay to ridicule the children but to aware the readers about the reality of modern students. She is not in the right place to criticize me because she hasn't experienced the 21st century teaching. I'm regarding my pupils as my children. I can prove that! She should come and investigate me.
Well, I am still challenged to write. Hindi ako titigil dahil lang sa komento ng isang makitid na tao. Kung may isa o dalawa man akong negatibong kritiko, I'm sure mas marami akong tagahanga. At sila ang dapat kung maging inspirasyon. Hindi ito isang kabiguan kundi isang tanda ng kasikatan. He he. Ngayon pa lang ay binabato na ako, na wala pa ngang bunga, how much more kapag namunga na ako?!
Sorry siya, she's banned! Pumunta siya dito sa Pilipinas para makita niya ang sagot. Baka, magsorry pa siya sa akin. (Hmm. Hindi imposible.)
Linggo, Nobyembre 24, 2013
Mga Uri ng Estudyante
Mga Uri ng Estudyante
Froilan F. Elizaga
Sa ilang taon kong pagiging guro ay nauri ko ang mga estudyante, ayon sa kanilang kilos, talino, talento at ugali. Hindi ito isang panghuhusga o pangungutya. Ito ay isang pagbibigay-turing sa kanila upang ang katotohanang nagaganap sa mga paaralan sa ngayon ay hindi na pagtakhan ninuman.
Narito ang iba't ibang uri ng estudyante.
Tipaklong. Siya ay tipaklong dahil siya ay palipat-lipat ng upuan. Hindi niya mapainit ang silya. Tamad din siya, gaya ng sa pabula na Si Langgam at si Tipaklong. Dahil gusto lamang niyang magpalukso-lukso, siya ay madalas na lumalagapak----oo, pwedeng literal na lumalagapak sa lupa. Pero, bilang tipaklong na estudyante, siya ay maraming bagsak na marka. Hindi kasi siya nakakagawa. "Anak ng tipaklong!"
Langgam. Siya ay langgam dahil kabaligtaran siya ni Tipaklong. Masipag siya. Umaalis lamang siya sa kanyang upuan kapag kailangan. Hindi siya nawawalan ng ginawa. Marami siyang kayang gawin. Talentado. Kaya, hindi nababakANTe ang kanyang isip. Ginagamit niya ang lahat ng oras sa pagpapayaman ng kanyang kakayahan. At dahil, masipag siyang mag-aral, marami siyang kaibigan na kagaya niya. Matulungin pa siya. Masakit lamang kung magsalita.
Langaw. Siya ay langaw dahil malikot din siya katulad ni Tipaklong. Ang kaibahan nga lang niya ay masipag siya. Kahit papaanomay may tulong na nagagawa dahil sa kanyang pagiging hyper. Adelantado kasi siya. Laging prenepresenta ang kanyang sarili kapag may nais iutos ang guro. Malakas ang pang-amoy. Hindi ka pa nga nagsasalita, nakataas na ang kamay para gawin ang ipapagawa mo. Lagi kasi siyang nakaabang at nakatingin sa titser. Tingin niya yata sa guro ay poopoo. He he
Gagamba. Siya ay gagamba dahil antukin siya at tamad. Hindi nga siya pala-labas at bihirang gumala-gala sa kuwarto, pero naglalakbay naman ang kanyang sarili sa panaginip. (Tulo-laway pa.) Ang maganda kay Gagamba ay may talento siya pagdating sa sining at matematika. Maganda siyang i-train.
Ipis. Siya ay ipis dahil kinaiinisan siya ng buong klase. Walang may gusto sa kanya. Teacher's enemy din. Lagi siyang napapagalitan dahil sa kapangitan ng ugali. Mapang-asar. Malikot ang kamay. Madumi ang isip at bunganga. Nakakahawa ang ugali niya. Ang sarap tsinelasin!
Lamok. Siya ay lamok dahil napakaliit ng utak niya. Gaano man kagaling ang iyong pagtuturo, hindi pa rin niya maunawaan. Maasar ka lamang sa kanya at iyong masasapok. Minsan pa nga, hindi na niya alam, siya pa ang maingay-ingay. Kaya, madalas, nakakahawa din ang pagkakaroon niya ng kapos na kaalaman.
Linta. Siya ay linta dahil matalino siya. Tatlumpu't dalawa yata ang utak niya. Iyon nga lang, sipsip siya. Kaya naman siya tumatalino dahil mahusay siyang sumipsip sa guro. Madalas tuloy, siya ay kinasusuklaman. Pinandidirihan. Ang sabi pa sa kanya ng iba...yak!
Daga. Siya ay daga dahil wala ng ibang alam gawin kundi kumain. Kararating pa lamang niya sa school ay ngumunguya na. Mabuti sana kung sa utak napupunta ang sustansiya ng mga kinakain. E, ang masama, napupunta lang sa pozo negro. Dalawang uri sila. May payat. May mataba. Ang sarap niyang barbeque-hin.
Anay. Siya ay anay dahil wala siyang lakas ng loob kapag mag-isa. Sa kalokohan, malakas siya kapag grupo ay kasama. Pero, wag ka, pag absent ang mga barkada niya, nungkang mapaimik mo siya. Mabuti pang mag-isa siya ang classroom ay tahimik at maayos. Wag lang siyang may kasama dahil siya ay mapaminsala. Ang sarap i-terminate!
Preying Mantis. Siya ay preying mantis dahil mahiyain siya. Pero kahit mahiyain siya, hindi naman siya mangmang. Marunong siya sa klase. Teacher's pet siya, kahit hindi siya mahilig dumikit. Kusa siyang lumalayo, di kagaya ni Linta. Magandang alagaan.
Higad. Siya ay higad dahil bata pa lang siya ay sadyang may angking kaharutan. Siya yata ang anak ni Madonna. Madalas, kabaligtaran siya ni Preying Mantis, kasi noong nagsabong ng kahinhinan sa mundo, nakikipagharutan siya, kaya di siya nakasalo. Ang sarap piratin!
Surot. Siya ay surot dahil ang kanyang isip ay "konti lang". Tinalo pa ang may Down Syndrome. Inulit-ulit na ang paliwanag, magtatanong pa rin. Ang sarap sunugin!
Kuto. Siya ay kuto dahil hindi siya malinis sa pangangatawan. Ang uniporme ay parang nginuya ng kabayo. Ang buhok ay tila hindi nasayaran ng suyod sa loob ng mahabang taon. Mahihiya ang mga kuto na manirahannsa kanyang ulo. Okay lang sana na siya ay marungis, kaya lang hindi rin kanais-nais dahil ang utak niya ay kinukuto. Ang sarap tirisin!
Pulgas. Siya ay pulgas dahil lalaking higad. Maharot siyang lalaking estudyante, kaya madalas, ang grades niya ay pirat. Flat 70. Sa sobra niyang likot ay wala siyang natatapos. Parang lobong walang diresksyon. Ang masama pa, ang bilis niyang makahawa. Ang sarap niya rin talagang tirisin!
(Tama na nga! Marami pa sana. Kaya lang nangangati na ako. )
Iyan ang mga uri ng estudyante. Kauri nila ay mga peste ngunit sa matalinong mambabasa, sila ay may silbi sa lipunan. Dapat lamang silang gabayan upang hindi makahawa at makapaminsala.
Froilan F. Elizaga
Sa ilang taon kong pagiging guro ay nauri ko ang mga estudyante, ayon sa kanilang kilos, talino, talento at ugali. Hindi ito isang panghuhusga o pangungutya. Ito ay isang pagbibigay-turing sa kanila upang ang katotohanang nagaganap sa mga paaralan sa ngayon ay hindi na pagtakhan ninuman.
Narito ang iba't ibang uri ng estudyante.
Tipaklong. Siya ay tipaklong dahil siya ay palipat-lipat ng upuan. Hindi niya mapainit ang silya. Tamad din siya, gaya ng sa pabula na Si Langgam at si Tipaklong. Dahil gusto lamang niyang magpalukso-lukso, siya ay madalas na lumalagapak----oo, pwedeng literal na lumalagapak sa lupa. Pero, bilang tipaklong na estudyante, siya ay maraming bagsak na marka. Hindi kasi siya nakakagawa. "Anak ng tipaklong!"
Langgam. Siya ay langgam dahil kabaligtaran siya ni Tipaklong. Masipag siya. Umaalis lamang siya sa kanyang upuan kapag kailangan. Hindi siya nawawalan ng ginawa. Marami siyang kayang gawin. Talentado. Kaya, hindi nababakANTe ang kanyang isip. Ginagamit niya ang lahat ng oras sa pagpapayaman ng kanyang kakayahan. At dahil, masipag siyang mag-aral, marami siyang kaibigan na kagaya niya. Matulungin pa siya. Masakit lamang kung magsalita.
Langaw. Siya ay langaw dahil malikot din siya katulad ni Tipaklong. Ang kaibahan nga lang niya ay masipag siya. Kahit papaanomay may tulong na nagagawa dahil sa kanyang pagiging hyper. Adelantado kasi siya. Laging prenepresenta ang kanyang sarili kapag may nais iutos ang guro. Malakas ang pang-amoy. Hindi ka pa nga nagsasalita, nakataas na ang kamay para gawin ang ipapagawa mo. Lagi kasi siyang nakaabang at nakatingin sa titser. Tingin niya yata sa guro ay poopoo. He he
Gagamba. Siya ay gagamba dahil antukin siya at tamad. Hindi nga siya pala-labas at bihirang gumala-gala sa kuwarto, pero naglalakbay naman ang kanyang sarili sa panaginip. (Tulo-laway pa.) Ang maganda kay Gagamba ay may talento siya pagdating sa sining at matematika. Maganda siyang i-train.
Ipis. Siya ay ipis dahil kinaiinisan siya ng buong klase. Walang may gusto sa kanya. Teacher's enemy din. Lagi siyang napapagalitan dahil sa kapangitan ng ugali. Mapang-asar. Malikot ang kamay. Madumi ang isip at bunganga. Nakakahawa ang ugali niya. Ang sarap tsinelasin!
Lamok. Siya ay lamok dahil napakaliit ng utak niya. Gaano man kagaling ang iyong pagtuturo, hindi pa rin niya maunawaan. Maasar ka lamang sa kanya at iyong masasapok. Minsan pa nga, hindi na niya alam, siya pa ang maingay-ingay. Kaya, madalas, nakakahawa din ang pagkakaroon niya ng kapos na kaalaman.
Linta. Siya ay linta dahil matalino siya. Tatlumpu't dalawa yata ang utak niya. Iyon nga lang, sipsip siya. Kaya naman siya tumatalino dahil mahusay siyang sumipsip sa guro. Madalas tuloy, siya ay kinasusuklaman. Pinandidirihan. Ang sabi pa sa kanya ng iba...yak!
Daga. Siya ay daga dahil wala ng ibang alam gawin kundi kumain. Kararating pa lamang niya sa school ay ngumunguya na. Mabuti sana kung sa utak napupunta ang sustansiya ng mga kinakain. E, ang masama, napupunta lang sa pozo negro. Dalawang uri sila. May payat. May mataba. Ang sarap niyang barbeque-hin.
Anay. Siya ay anay dahil wala siyang lakas ng loob kapag mag-isa. Sa kalokohan, malakas siya kapag grupo ay kasama. Pero, wag ka, pag absent ang mga barkada niya, nungkang mapaimik mo siya. Mabuti pang mag-isa siya ang classroom ay tahimik at maayos. Wag lang siyang may kasama dahil siya ay mapaminsala. Ang sarap i-terminate!
Preying Mantis. Siya ay preying mantis dahil mahiyain siya. Pero kahit mahiyain siya, hindi naman siya mangmang. Marunong siya sa klase. Teacher's pet siya, kahit hindi siya mahilig dumikit. Kusa siyang lumalayo, di kagaya ni Linta. Magandang alagaan.
Higad. Siya ay higad dahil bata pa lang siya ay sadyang may angking kaharutan. Siya yata ang anak ni Madonna. Madalas, kabaligtaran siya ni Preying Mantis, kasi noong nagsabong ng kahinhinan sa mundo, nakikipagharutan siya, kaya di siya nakasalo. Ang sarap piratin!
Surot. Siya ay surot dahil ang kanyang isip ay "konti lang". Tinalo pa ang may Down Syndrome. Inulit-ulit na ang paliwanag, magtatanong pa rin. Ang sarap sunugin!
Kuto. Siya ay kuto dahil hindi siya malinis sa pangangatawan. Ang uniporme ay parang nginuya ng kabayo. Ang buhok ay tila hindi nasayaran ng suyod sa loob ng mahabang taon. Mahihiya ang mga kuto na manirahannsa kanyang ulo. Okay lang sana na siya ay marungis, kaya lang hindi rin kanais-nais dahil ang utak niya ay kinukuto. Ang sarap tirisin!
Pulgas. Siya ay pulgas dahil lalaking higad. Maharot siyang lalaking estudyante, kaya madalas, ang grades niya ay pirat. Flat 70. Sa sobra niyang likot ay wala siyang natatapos. Parang lobong walang diresksyon. Ang masama pa, ang bilis niyang makahawa. Ang sarap niya rin talagang tirisin!
(Tama na nga! Marami pa sana. Kaya lang nangangati na ako. )
Iyan ang mga uri ng estudyante. Kauri nila ay mga peste ngunit sa matalinong mambabasa, sila ay may silbi sa lipunan. Dapat lamang silang gabayan upang hindi makahawa at makapaminsala.
Sabado, Nobyembre 23, 2013
Nobyembre 22, 2013
Hindi na ako pumunta sa school para mag-time in. Nasabi ko na kahapon kay Mam Rodel na didretso na ako sa Division Office para sa Gawad Parangal sa mga nag-demo teaching. Pasado alas-onse na ako umalis sa bahay. Tumuloy muna ako sa CUP para ayusin ang subject na na-reject dahil sa pre-requisite.
Naghintay ako ng kulang-kulang isang oras. Tapos, ang bilis lang din ako nakaalis. Hindi na raw pwede mag-change. Di ako naunawaan. Internal na lang daw. Bahala na. Papasok na lang ako ng 4 to 7 pm sa Current Issues. Kungndi ma-credit, bahala sila.
Nag-text na si Mam Edith habang nasa CUP pa ako. Tapos, nag-text din si Mam Vale. Important person pala ako. Hinahanap. He he. Kaya pala ako hinahanap kasi, need ng bouquet para kay Mam Edith. Mabuti na lang naisipan ni Sir Socao na cash na lang ang token.
Okay naman ang program. Hindimko man ramdam ang feelings na pinaparangalan, alam ko na napakasaya niyon sa pakiramdam. Sana minsan ako naman ang makaranas nito.
Dumaan pa ako sa school. Tapos, umuwi na rin pagkauwi ng mga bata.
Naghintay ako ng kulang-kulang isang oras. Tapos, ang bilis lang din ako nakaalis. Hindi na raw pwede mag-change. Di ako naunawaan. Internal na lang daw. Bahala na. Papasok na lang ako ng 4 to 7 pm sa Current Issues. Kungndi ma-credit, bahala sila.
Nag-text na si Mam Edith habang nasa CUP pa ako. Tapos, nag-text din si Mam Vale. Important person pala ako. Hinahanap. He he. Kaya pala ako hinahanap kasi, need ng bouquet para kay Mam Edith. Mabuti na lang naisipan ni Sir Socao na cash na lang ang token.
Okay naman ang program. Hindimko man ramdam ang feelings na pinaparangalan, alam ko na napakasaya niyon sa pakiramdam. Sana minsan ako naman ang makaranas nito.
Dumaan pa ako sa school. Tapos, umuwi na rin pagkauwi ng mga bata.
Huwebes, Nobyembre 21, 2013
Nobyembre 21, 2013
Pumasok na ako. Inspired ako magturo kaya lang wala na namang palitan kaya medyo nahirapan na naman ako dahil nasa akin ang ibang pupils ni sir Rey na busy sa rehearsal ng Investiture. Kaya, nakapagsermun na naman ako. Ang titigas kasi ng ulo. Ayaw gumawa. Ayaw mag-recite, samantalang ang dadaldal nila.
Gayunpaman, super happy ako buong araw dahil nakakatanggap ako ng magandang feedback sa aking mga sinusulat at pinopost sa fb. Isa na rito sina Che Gibaga, Cristy Garlan at Kittie, etc. Andami ko ring Likes na natatanggap. Nagiging controversial din ang "Tsk tsk!" posts ko. Maraming estudyante ang natatamaan pero hindi nagagalit.
Nagkuwento rin ako ng part 3 ng kuwento ni Sir Gallego sa Section1. Nabitin na naman sila. Patunay nito na nagandahan sila at gusto pa nila ng kasunod. Lalo tuloy akong nai-inspire.
Gayunpaman, super happy ako buong araw dahil nakakatanggap ako ng magandang feedback sa aking mga sinusulat at pinopost sa fb. Isa na rito sina Che Gibaga, Cristy Garlan at Kittie, etc. Andami ko ring Likes na natatanggap. Nagiging controversial din ang "Tsk tsk!" posts ko. Maraming estudyante ang natatamaan pero hindi nagagalit.
Nagkuwento rin ako ng part 3 ng kuwento ni Sir Gallego sa Section1. Nabitin na naman sila. Patunay nito na nagandahan sila at gusto pa nila ng kasunod. Lalo tuloy akong nai-inspire.
Nobyembre 20, 2013
Kagabi pa lang naisip ko nang um-absent sa klase ngayon. Kaya kanina habang nilalamig ako sa ilalim ng kumot ay nagdesisyon akong lumiban sa klase. Nakakatamad kasi. Saka, parang kulang ako lagi sa tulog. Gusto kong magpahinga buong araw para makabawi sa ilang linggong puyat at pagod. Ayoko rin namangnabusuhin ang katawan ko dahil ako at ang mga anak ko lang naman ang kawawa.
Gayunpaman, kahit absent ako, hindi pa rin naman pahinga dahil gumawa ako ng household chores. Di rin naman maasahan ang kasama ko sa bahay. Wala rin siyang pasok ngayon pero di ko man lang mautusan o di man lang magkusa.
Nagbanlaw ako ng binabad ko kagabi. At, nagbabad uli ng makapal at mabigat na blanket. Hay, bakit pa kasi kailangang maglaba.
Mabilis ko namang natapos ang mga gawain. Nakanoid pa nga ako ng telebisyon, nakapag-internet. Nakapagsulat ng Part 3 ng "Sir Gallego" at nakapagbasa ng Stainless Longganisa ni Bob Ong. Nakaidlip din ako after lunch. Tapos, basa uli hanggang matapos ko ang libro. Sayang iniwan sa school ang apat na bago kong bili. Magsusulat na lang ako nito magdamag at mag-i-fb.
Gayunpaman, kahit absent ako, hindi pa rin naman pahinga dahil gumawa ako ng household chores. Di rin naman maasahan ang kasama ko sa bahay. Wala rin siyang pasok ngayon pero di ko man lang mautusan o di man lang magkusa.
Nagbanlaw ako ng binabad ko kagabi. At, nagbabad uli ng makapal at mabigat na blanket. Hay, bakit pa kasi kailangang maglaba.
Mabilis ko namang natapos ang mga gawain. Nakanoid pa nga ako ng telebisyon, nakapag-internet. Nakapagsulat ng Part 3 ng "Sir Gallego" at nakapagbasa ng Stainless Longganisa ni Bob Ong. Nakaidlip din ako after lunch. Tapos, basa uli hanggang matapos ko ang libro. Sayang iniwan sa school ang apat na bago kong bili. Magsusulat na lang ako nito magdamag at mag-i-fb.
Nobyembre 19, 2013
Masaya at masigla akong nagturo ng Solving Word Problems Involving Circumference Measure. Una, sa advisory class ko. Malinaw na malinaw ang pagkakaturo ko, ngunit nganga pa rin ang karamihan. Sadyang mahihina na ang kukote ng bagong henerasyon ngayon. Nakinig naman sila. Tilampinalasok lang sa isang tainga at ipinalabas sa kabila.
Sa Section One naman, kailangan ko muna magpatawa para makuha ang atensyon nila. Sinabi ko sa kanila na "Every thing in this world is Math. Every thing you do, from the timemyou wake up till the time you sleep is Math. I am your Math teacher. Therefore, I'm your everything" Sabay, joke!
Mainipin sila kaya kailangang bilisan ang turo. Katulad din ang iba sa kanila sa advisory class ko. Nganga! Okay lang, at least nakakain na ako ng lunch habang may seatwork sila.
Ang Section 3 naman, na siyang pinakamahirap patahimikin, pakalmahin at turuan, ay kailangan ko munang gulatin at gamitan ng dahas upang makuha ang atensyon. Makikinig naman ang iba, pero ang karamihan lalo na ang mga lalaki ay hindi makikinig.
Madalas pa nga, di sila uma-attend. Gumagala lang sila sa baba. Kanina naman, nagtjlug-tulugan ang mga mokong. "Call eter agent ba kayo? Napuyat. O baka macho dancer. Ang kakapal ng mukha. Ginawa pang tulugan ang school." Kako. Pero, walang tinablan. Matindi talaga ang kakapalan ng mukha. Babae lang ang gumagawa at iilan-ilang lalaki.
Ang hirap magturo. Parang utang na loob ko pa sa kanila na makinig sila. Ako pa ang nakikiusap na sila ay makinig. Kung hindi nga lang ako labis na nagpapahalaga sa edukasyon, ay never akong mamimilit na makinig sila o mag-aral ng mabuti.
Kaso, ito yata ang kapalaran ng isang guro. Magturo ng kaalaman at mamilit na matuto ang mga mag-aaral. Wala pa dyan ang pagtuturo ng kagandahang-asal.
Diyusme! Religion teacher nga ay sumusuko sa kanila. May nag-aaway habang may katekista sa silid. May nagkakara y cruz. May nakatayo. May nakataas ang paa. May nagkukuwentuhan ng hindi tungkol sa Diyos. Grabe! Nakakasuklam na mga ugali. Nagtatanong tuloy ako. Kasalanan ba ng guro o ng magulang?
Sa Section One naman, kailangan ko muna magpatawa para makuha ang atensyon nila. Sinabi ko sa kanila na "Every thing in this world is Math. Every thing you do, from the timemyou wake up till the time you sleep is Math. I am your Math teacher. Therefore, I'm your everything" Sabay, joke!
Mainipin sila kaya kailangang bilisan ang turo. Katulad din ang iba sa kanila sa advisory class ko. Nganga! Okay lang, at least nakakain na ako ng lunch habang may seatwork sila.
Ang Section 3 naman, na siyang pinakamahirap patahimikin, pakalmahin at turuan, ay kailangan ko munang gulatin at gamitan ng dahas upang makuha ang atensyon. Makikinig naman ang iba, pero ang karamihan lalo na ang mga lalaki ay hindi makikinig.
Madalas pa nga, di sila uma-attend. Gumagala lang sila sa baba. Kanina naman, nagtjlug-tulugan ang mga mokong. "Call eter agent ba kayo? Napuyat. O baka macho dancer. Ang kakapal ng mukha. Ginawa pang tulugan ang school." Kako. Pero, walang tinablan. Matindi talaga ang kakapalan ng mukha. Babae lang ang gumagawa at iilan-ilang lalaki.
Ang hirap magturo. Parang utang na loob ko pa sa kanila na makinig sila. Ako pa ang nakikiusap na sila ay makinig. Kung hindi nga lang ako labis na nagpapahalaga sa edukasyon, ay never akong mamimilit na makinig sila o mag-aral ng mabuti.
Kaso, ito yata ang kapalaran ng isang guro. Magturo ng kaalaman at mamilit na matuto ang mga mag-aaral. Wala pa dyan ang pagtuturo ng kagandahang-asal.
Diyusme! Religion teacher nga ay sumusuko sa kanila. May nag-aaway habang may katekista sa silid. May nagkakara y cruz. May nakatayo. May nakataas ang paa. May nagkukuwentuhan ng hindi tungkol sa Diyos. Grabe! Nakakasuklam na mga ugali. Nagtatanong tuloy ako. Kasalanan ba ng guro o ng magulang?
Nobyembre 18, 2013
Nakakatamad man ang Lunes ay pinilit kung pumasok. Nagpakasipag din akong magturo kahit ang mga estudyante ay pabandying-bandying lang. Ayoko rin kasi na mapulaan ako. Sinimulan ko na naman kasi ang advocacy ko na kumalampag ng mga tao lalo na ang mga estudyante, gaya ng ginagawa ni Donya Ina. Kanina nga ay naka-relate si Sir Rey at ang iba pang Fb friends ko.
Sinimulan ko ito noong isang gabi. Kung si Donya Ina ay gumagamit ng "Paki-explain" o Na-explain ko na" at laging may Lab U!sa dulo, ako naman ay may laging mga "Tsk tsk!" sa hulihan ng aking sermon. Sana makilala din ako at ang mga post ko.
Sinimulan ko ito noong isang gabi. Kung si Donya Ina ay gumagamit ng "Paki-explain" o Na-explain ko na" at laging may Lab U!sa dulo, ako naman ay may laging mga "Tsk tsk!" sa hulihan ng aking sermon. Sana makilala din ako at ang mga post ko.
Nobyembre 17, 2013
Pasado alas-otso ng umaga, nasa school na ako para ihatid ang mga relief goods na nakalap namin noong Biyernes. Nagkasunudan lang kami ng dalawang pupils ko na sina Maria at Kassiel. Akala ko nga marami ang sasama. Nalungkot ako ng bahagya dahil baka maiilang ako sa dalawa. Pero, noong papunta na kami, hindi naman ako naramdama ng pagkailang. Nagtatawanan at nagbiburuan pa nga kami. Kaya lang, mas masaya sana kung marami.
Naibigay naman namin kaagad sa guards ang mga goods at cash. Pero, di ko na nagawang magtanong kung maaari kaming magpa-picture sa mga DJ na naroon. Isa pa, di naman kasi iyon ang sadya namin. Okay lang. Nagpa-picture na lang kami sa tambak ng mga goods. Background kumbaga, para maniwala ang mga nagbigay na nakarating sa kinauukulan ang donation nila.
Mas marami nga akong naibigay. Cash na P500, plus angnmga damit at pantalon. Okay lang. Masarap naman sa loob.
Nag-picturan kami sa CCP para makumpleto ang lakad namin. Tapos, nagyaya pa sila sa Harrison Plaza. Kaya, para mas masaya sila, nilibre ko sila ng pagkain. Sa tingin ko, sapat na ang mga ginawa ko para sumaya sila. Di rin ako nabigo sa aking pagtulong. Nagastusan ako pero naging magaan naman ang loob ko.
Tapos, naghiwa-hiwalay na kami. Sila, nag-window-shopping. Ako naman, namili. Bumili ako ng shoes. Luma na kasi ang Chuck Taylor ko. Mura lang ang nabili ko. Halagang P350 lang. Nagustuhan ko lang dahil 50% off at kulay pula. Bumili rin ako ng red slippers.
Dahil matatagalan sina Emily at Ion, nagbaka-sakali ako sa National Bookstore kung may stocks na ng Bob Ong books. Suwerte, meron. At lima pa. Kaya, kumuha ako ng tig-iisa. Matagal ko ng gustong makumpleto ang mga akda niya. Dream come true.
Gift ko na ang mga iyon sa sarili. Di na muna ako bibili ng Converse at long sleeves polo.
Pasado ala-una na dumating sina Ion. Miss na miss namin ang isa't isa. Kaya, si Emily ang pinabili ko ng pagkain. Kinausap ko siya. Ang daldal na niya. Kaya lang inuulit at pinapahaba pa rin niya ang mga salita. Sana magbago pa ang pananalita niya.
Naawa din ako sa kanya. Ang payat. Parang di kumakain. Ganun din ang ina.
Lalo na akong naawa sa anak ko nang kumain na siya. Halatang sabik sa spaghetti. Ang bilis, ngumuya. Nakakatakot baka mabulunan.
Panay ang salita ni Emily. Iuuwi na daw niya si Ion sa Aklan kaya mag-open na lang daw ako ng bank account para kay Ion, para di na kami magkita. Ano iyon? Magbibigay ako tapos di ko makikita ang bata.
Di ako nag-comment. Hanggang sa nabilhan ko na si Ion ng t-shirt at long sleeves polo, wala kaming salitaan tungkol doon. Si Ion kasi ang pinapansin namin. Nakakatuwa kasi marunong ng mamili ng gusto niya. Salawahan pa. Nakakita ng Cars na damit, ayaw na ng polo. Tapos, nakakita naman ng Tom and Jerry, ayaw na uli ng Cars. Ang suma tutal, dalawang piraso ang nabili ko sa kanya. Ang Tom and Jerry at ang long sleeves polo. Okay lang naman. Gusto kong mamahalin ang suot niya, dahil hindi ko iyon natikman noong bata pa ako.
Marami pang dapat na bilhin kay Ion. Sumbrero. Sapatos. Sando. Shorts. Briefs. Etc. Isunod ko na lang after mabilhan ko sina Hanna at Zildjian.
Binigyan ko sila ng two thousand. Sinabi ko kay Ion na ibili niya ng pagkain. Dinig iyon ng ina.
Ang saya-saya ko na kahit ilang oras ko lang nakasama ang anak ko.
Pag-uwi ko nagtext si Emily. Lagi daw ako mag-iingat. Ang ginagawa ko daw ay para sa mga anak ko na ako naman ang aani balang araw. Pag napatapos ko raw si Ion, siya naman daw ang tutulong sa akin dahil ama pa rin naman daw niya ako.
Tama naman. Pero, di na ako nag-reply.
Naibigay naman namin kaagad sa guards ang mga goods at cash. Pero, di ko na nagawang magtanong kung maaari kaming magpa-picture sa mga DJ na naroon. Isa pa, di naman kasi iyon ang sadya namin. Okay lang. Nagpa-picture na lang kami sa tambak ng mga goods. Background kumbaga, para maniwala ang mga nagbigay na nakarating sa kinauukulan ang donation nila.
Mas marami nga akong naibigay. Cash na P500, plus angnmga damit at pantalon. Okay lang. Masarap naman sa loob.
Nag-picturan kami sa CCP para makumpleto ang lakad namin. Tapos, nagyaya pa sila sa Harrison Plaza. Kaya, para mas masaya sila, nilibre ko sila ng pagkain. Sa tingin ko, sapat na ang mga ginawa ko para sumaya sila. Di rin ako nabigo sa aking pagtulong. Nagastusan ako pero naging magaan naman ang loob ko.
Tapos, naghiwa-hiwalay na kami. Sila, nag-window-shopping. Ako naman, namili. Bumili ako ng shoes. Luma na kasi ang Chuck Taylor ko. Mura lang ang nabili ko. Halagang P350 lang. Nagustuhan ko lang dahil 50% off at kulay pula. Bumili rin ako ng red slippers.
Dahil matatagalan sina Emily at Ion, nagbaka-sakali ako sa National Bookstore kung may stocks na ng Bob Ong books. Suwerte, meron. At lima pa. Kaya, kumuha ako ng tig-iisa. Matagal ko ng gustong makumpleto ang mga akda niya. Dream come true.
Gift ko na ang mga iyon sa sarili. Di na muna ako bibili ng Converse at long sleeves polo.
Pasado ala-una na dumating sina Ion. Miss na miss namin ang isa't isa. Kaya, si Emily ang pinabili ko ng pagkain. Kinausap ko siya. Ang daldal na niya. Kaya lang inuulit at pinapahaba pa rin niya ang mga salita. Sana magbago pa ang pananalita niya.
Naawa din ako sa kanya. Ang payat. Parang di kumakain. Ganun din ang ina.
Lalo na akong naawa sa anak ko nang kumain na siya. Halatang sabik sa spaghetti. Ang bilis, ngumuya. Nakakatakot baka mabulunan.
Panay ang salita ni Emily. Iuuwi na daw niya si Ion sa Aklan kaya mag-open na lang daw ako ng bank account para kay Ion, para di na kami magkita. Ano iyon? Magbibigay ako tapos di ko makikita ang bata.
Di ako nag-comment. Hanggang sa nabilhan ko na si Ion ng t-shirt at long sleeves polo, wala kaming salitaan tungkol doon. Si Ion kasi ang pinapansin namin. Nakakatuwa kasi marunong ng mamili ng gusto niya. Salawahan pa. Nakakita ng Cars na damit, ayaw na ng polo. Tapos, nakakita naman ng Tom and Jerry, ayaw na uli ng Cars. Ang suma tutal, dalawang piraso ang nabili ko sa kanya. Ang Tom and Jerry at ang long sleeves polo. Okay lang naman. Gusto kong mamahalin ang suot niya, dahil hindi ko iyon natikman noong bata pa ako.
Marami pang dapat na bilhin kay Ion. Sumbrero. Sapatos. Sando. Shorts. Briefs. Etc. Isunod ko na lang after mabilhan ko sina Hanna at Zildjian.
Binigyan ko sila ng two thousand. Sinabi ko kay Ion na ibili niya ng pagkain. Dinig iyon ng ina.
Ang saya-saya ko na kahit ilang oras ko lang nakasama ang anak ko.
Pag-uwi ko nagtext si Emily. Lagi daw ako mag-iingat. Ang ginagawa ko daw ay para sa mga anak ko na ako naman ang aani balang araw. Pag napatapos ko raw si Ion, siya naman daw ang tutulong sa akin dahil ama pa rin naman daw niya ako.
Tama naman. Pero, di na ako nag-reply.
Nobyembre 16, 2013
Ang sarap matulog. Parang ayaw ko pang bumangon kaninang 5:30 ng umaga. Pero, pinilit kong idilat ang mga mata ko para makapaghanda sa pagpasok. Ginusto ko ito e, kaya dapat pagtiyagaan ko. Or else tatamarin na naman akong ipagpatuloy ang masteral ko.
Nakarating naman ako sa CUP on time, pero antagal kong naghintay. Wala pa ang mga prof. Kakabuwisit! Last Saturday, wala ng pasok. Pati ba naman sa 2nd Saturday ay magulo pa rin ang schedule. Ang labo nila! Tapos ang masaklap pa, hindi ako qualified sa first period na subject ko na Seminar on Thesis Writing (TS 101). Pre-requisite pala nito ay ang Fundamental of Research. Kaya, lumabas ako kasama ang kakilala kong teacher sa CES,na kapareho ko ang problema. Nagsabi kami sa Dean, but di niya pa nasolusyunan ang problema. Bumalik daw kami sa Lunes. Letse! Bakit paghihintayin pa kami.
Hinanap naman namin si Dr. Navarra dahil alam namin na approchable siya. But then, pag-uusapan daw nila ng dean. Wala kaming nagawa. Kaya, nagkuwentuhan na lang kami. Napag-usapan naminmang potential ko na sinabi ni Sir Socao. Sayang daw at pinalampas ko. Initiative ko na lang daw. Dapat raw ay di ako nagpatumpik-tumpik. Naghinayang naman ako. Kaya lang, tapos na. Kaya nga nag-enroll uli ako.
Pagkatapos, nakita ko si Mam Julie L. Magkaklase pa kami sa isang subject. Natuwa pa kami ng malaman namin. Pero, nalungkot dahil kaklase din pala namin si Mirando. Bakit ba nagkataonmpa?!!Okay na sana na kami lang eh. Small world talaga.
Dahil maliit lang ang mundo, nakita ko rin ang schoolmate ko sa RGCC na si Riza Gragas. Sa Las Pinas siya nagtuturo. Sayang, di kami magkaklase.
Mahabang paghihintay uli dahil wala ang prof ko sa Legal Aspects of Education. Nagpasa lang kami ng index card. Sayang ang oras. Tapos, 3rd subject na sana. Ang kaso naman, nag-meeting naman ang mga propesor. Kaya, 3 pm na kami nakapagsimula. Nag-orient naman si Dr. Bal'oro at nagbigay ng course outline.
Pagkatapos, nagkita kami ni Mam Julie. Sumama ako sa kanya sa last period niya. Kinausap ko si Dr. Yan na tanggapin ako dahil rejected ako sa Seminar on Thesis Writing. Mabuti at pumayag naman. Ang bait niya talaga. Napaka-approachable.
Maaga naman kami pinauwi dahil wala pa kaming topic na pag-uusapan. Kinuha lang ang names namin at nag-assign ng reporter sa Sabado. Ayos!
Nakarating naman ako sa CUP on time, pero antagal kong naghintay. Wala pa ang mga prof. Kakabuwisit! Last Saturday, wala ng pasok. Pati ba naman sa 2nd Saturday ay magulo pa rin ang schedule. Ang labo nila! Tapos ang masaklap pa, hindi ako qualified sa first period na subject ko na Seminar on Thesis Writing (TS 101). Pre-requisite pala nito ay ang Fundamental of Research. Kaya, lumabas ako kasama ang kakilala kong teacher sa CES,na kapareho ko ang problema. Nagsabi kami sa Dean, but di niya pa nasolusyunan ang problema. Bumalik daw kami sa Lunes. Letse! Bakit paghihintayin pa kami.
Hinanap naman namin si Dr. Navarra dahil alam namin na approchable siya. But then, pag-uusapan daw nila ng dean. Wala kaming nagawa. Kaya, nagkuwentuhan na lang kami. Napag-usapan naminmang potential ko na sinabi ni Sir Socao. Sayang daw at pinalampas ko. Initiative ko na lang daw. Dapat raw ay di ako nagpatumpik-tumpik. Naghinayang naman ako. Kaya lang, tapos na. Kaya nga nag-enroll uli ako.
Pagkatapos, nakita ko si Mam Julie L. Magkaklase pa kami sa isang subject. Natuwa pa kami ng malaman namin. Pero, nalungkot dahil kaklase din pala namin si Mirando. Bakit ba nagkataonmpa?!!Okay na sana na kami lang eh. Small world talaga.
Dahil maliit lang ang mundo, nakita ko rin ang schoolmate ko sa RGCC na si Riza Gragas. Sa Las Pinas siya nagtuturo. Sayang, di kami magkaklase.
Mahabang paghihintay uli dahil wala ang prof ko sa Legal Aspects of Education. Nagpasa lang kami ng index card. Sayang ang oras. Tapos, 3rd subject na sana. Ang kaso naman, nag-meeting naman ang mga propesor. Kaya, 3 pm na kami nakapagsimula. Nag-orient naman si Dr. Bal'oro at nagbigay ng course outline.
Pagkatapos, nagkita kami ni Mam Julie. Sumama ako sa kanya sa last period niya. Kinausap ko si Dr. Yan na tanggapin ako dahil rejected ako sa Seminar on Thesis Writing. Mabuti at pumayag naman. Ang bait niya talaga. Napaka-approachable.
Maaga naman kami pinauwi dahil wala pa kaming topic na pag-uusapan. Kinuha lang ang names namin at nag-assign ng reporter sa Sabado. Ayos!
Nobyembre 15, 2013
Dumagsa ang mga relief goods mula sa Grade V Pupils. Naglagay ako ng table sa labas at nilagyan ko ng karatula na may nakasulat na "Tulong para sa mga Nasalanta, Mula sa Gr. V". Nag-picturan pa kami. Nakakatuwa dahil matagumpay ang intensiyon kong makatulong. Marami pa nga sanang gustong magbigay. At mas marami ang nais sumama sa MBC sa paghahatid ng mga goods sa Linggo.
Sana maging matagumpay ang aktibidad namin at nawa'y makarating ang mga ibihigay namin sa mga taong nararapat makatanggap nito.
Pumunta ako ng Division Office bandang 12:30 ng hapon sa pag-aakala kong kasama ako sa meeting ng coordinators ng Filipino. District coordinators lang pala. Sabi kasi sa akin ni Mam De Paz ay ako daw ang dumalo. Di ko naman napansin ang "To:". Okay lang, isa lang naman ang nakaalam na pumunta ako.
Nagliwaliw muna ako bago ako bumalik sa school. Tumambay ako sa Wellcome Mall habang ninanamnam ang Frutas shake. Nakabalik ako sa school mga bandang 2:30.
Dahil nangako ako na maglalaro kami ng "Basa-Basa Din Pag May Time", naglaro nga kami. Mabilis lang natapos. Kaya, naglaro ulit kamimsa classroom ng tanong na nakakalito gaya ng: "Baka, Baka, Baka. Ano ang iniinom ng baka?" Sabay-sabay nilang sinigaw na "gatas".
Ginawa ko din ang Math riddle. Enjoy na enjoy sila kahit maingay. Di na lang ako nainis
Sana maging matagumpay ang aktibidad namin at nawa'y makarating ang mga ibihigay namin sa mga taong nararapat makatanggap nito.
Pumunta ako ng Division Office bandang 12:30 ng hapon sa pag-aakala kong kasama ako sa meeting ng coordinators ng Filipino. District coordinators lang pala. Sabi kasi sa akin ni Mam De Paz ay ako daw ang dumalo. Di ko naman napansin ang "To:". Okay lang, isa lang naman ang nakaalam na pumunta ako.
Nagliwaliw muna ako bago ako bumalik sa school. Tumambay ako sa Wellcome Mall habang ninanamnam ang Frutas shake. Nakabalik ako sa school mga bandang 2:30.
Dahil nangako ako na maglalaro kami ng "Basa-Basa Din Pag May Time", naglaro nga kami. Mabilis lang natapos. Kaya, naglaro ulit kamimsa classroom ng tanong na nakakalito gaya ng: "Baka, Baka, Baka. Ano ang iniinom ng baka?" Sabay-sabay nilang sinigaw na "gatas".
Ginawa ko din ang Math riddle. Enjoy na enjoy sila kahit maingay. Di na lang ako nainis
Nobyembre 14, 2013
Alas otso ng umaga kanina, habang nasa dyip ako at nakikinig ako sa paborito kong istasyon ng FM radio, na Love, ay narinig kong nanghihikayat sina Nicole Hyala, Chris Tsuper at dalawang pang DJs na tumulong para sa mga biktima ng supertyphoon Yolanda. Kanina lang nila iniba ang kanilang programa. Supposedly, Tambalan iyon. Pero kanina, nagmistulang AM radio sila. Ang galing! Naengganyo tuloy akong magbigay.
Kaya, pagdating ko sa school, gumawa ako ng box na may nakasulat na "Barya Para sa mga Biktima ni Yolanda". Masayang inaprubahan iyon ng grade leader namin. Wala ang principal kaya tinuloy ko na ang panghihikayat sa mga pupils na magbigay. Nakalikom naman ako ng mahigit tatlong daan sa tatlong seksiyon.
Nakakatuwa!
Naisip ko ring magbigay ng mga damit. Kaya sinabihan ko ang mga mag-aaral na magdala bukas dahil sa Linggo ay ihahatid namin sa MBC ang mga donasyon nila. Isasama ko ang mga pinuno ng KAMAFIL at GES Math Club. Gustong-gusto nila.
Tapos, tumugma pa ang lesson ko sa Character Education na "Ano ang kampanya?" Nagbasa kami ng tula na nagsasabing tumulong ang bawat isa, ngayon na.
Ang taas na sana ng kaligayahan ko nitong hapon, kaya lang, nagpasaway ang mga estudyante ko, habang binabasahan kk sila ng akda kong kuwento. Nainis ako sa ingay ng iba na parang hindi interesado. Nakakaapekto sa ibang nakikinig at sa akin na nagbabasa. Kaya, tinigil ko at sinabihan silang wala silang silbi. Mabutimpa ang Section 1, tahimik habang nagbabasa ako. At, sila pa ag pursigidong magsulat pa ako ng part 3. T
Habang pinalilista ko ang mga maiingay, tinatapos ko naman ang artwork ko na sinimulan ko kahapon. Natapos ko naman dahil tumahimik sila hanggang mag-uwian.
Pag-uwi ko, na-inspired uli ako na gumawa ng fund-raising drive dahil sa post ng Grade 6 pupils na nagbebenta ng tie dye shirts na gawa nila mismo. E, nagbigay kasi ako ng ideya sa isa sa kanila noong isang araw, bilang paghahanda sa contest na sasalihan niya at ni Mam Rodel. Naisip ko din na ibenta ang artwork ko. Kaya, pinost ko ang picture niyon at nilagyan ko ng caption na "ARTWORK FOR SALE "Yolanda broke he Earth Oil Pastel in Illustration *Proceeds will be donated to the typhoon victims"
Sana may bumili para madagdagn ang pera na ipapadala ko...namin.
Kaya, pagdating ko sa school, gumawa ako ng box na may nakasulat na "Barya Para sa mga Biktima ni Yolanda". Masayang inaprubahan iyon ng grade leader namin. Wala ang principal kaya tinuloy ko na ang panghihikayat sa mga pupils na magbigay. Nakalikom naman ako ng mahigit tatlong daan sa tatlong seksiyon.
Nakakatuwa!
Naisip ko ring magbigay ng mga damit. Kaya sinabihan ko ang mga mag-aaral na magdala bukas dahil sa Linggo ay ihahatid namin sa MBC ang mga donasyon nila. Isasama ko ang mga pinuno ng KAMAFIL at GES Math Club. Gustong-gusto nila.
Tapos, tumugma pa ang lesson ko sa Character Education na "Ano ang kampanya?" Nagbasa kami ng tula na nagsasabing tumulong ang bawat isa, ngayon na.
Ang taas na sana ng kaligayahan ko nitong hapon, kaya lang, nagpasaway ang mga estudyante ko, habang binabasahan kk sila ng akda kong kuwento. Nainis ako sa ingay ng iba na parang hindi interesado. Nakakaapekto sa ibang nakikinig at sa akin na nagbabasa. Kaya, tinigil ko at sinabihan silang wala silang silbi. Mabutimpa ang Section 1, tahimik habang nagbabasa ako. At, sila pa ag pursigidong magsulat pa ako ng part 3. T
Habang pinalilista ko ang mga maiingay, tinatapos ko naman ang artwork ko na sinimulan ko kahapon. Natapos ko naman dahil tumahimik sila hanggang mag-uwian.
Pag-uwi ko, na-inspired uli ako na gumawa ng fund-raising drive dahil sa post ng Grade 6 pupils na nagbebenta ng tie dye shirts na gawa nila mismo. E, nagbigay kasi ako ng ideya sa isa sa kanila noong isang araw, bilang paghahanda sa contest na sasalihan niya at ni Mam Rodel. Naisip ko din na ibenta ang artwork ko. Kaya, pinost ko ang picture niyon at nilagyan ko ng caption na "ARTWORK FOR SALE "Yolanda broke he Earth Oil Pastel in Illustration *Proceeds will be donated to the typhoon victims"
Sana may bumili para madagdagn ang pera na ipapadala ko...namin.
Nobyembre 13, 2013
Wala sina Sir Rey at Sir Joel kaya medyo magulo ang classroom ko dahil sa mga pupils nila. Although konti lang at halos mga babae, maingay pa rin. Sadya lang nakakahawa ang ingay at gulo ng advisory class ko.
Nakakasawa nga magsaway. Paulit-ulit. Maya-maya lang may tatayo at mangugulo. May parusa na ngang patilya at masasakit na salita ay ayaw pa ring magsitigil. Grabe talaga! Kakaiba ang mga ugali. Maling-mali ang paraan ng pagpapalaki sa kanila ng mga magulang nila.
Hindi lang naman ako ang nahihirapan, gayundin ang iba, gaya ni Mam Rodel at Mam Balangue. It means, sila ang may problema, hindi ako. Minsan nga ayaw ko ng mag-stay sa classroom ko. Mas gusto ko pa sa ibang section o kaya sa meeting. Nakakarindj na kasi ang mga ugali, lalo na ng mga lalaki, na animo'y haliparot sa likot at daldal.
Gayunpaman, di pa rin ako nauubusan ng pasensiya at pag-asa na one time ay magbago sila.
Nakakasawa nga magsaway. Paulit-ulit. Maya-maya lang may tatayo at mangugulo. May parusa na ngang patilya at masasakit na salita ay ayaw pa ring magsitigil. Grabe talaga! Kakaiba ang mga ugali. Maling-mali ang paraan ng pagpapalaki sa kanila ng mga magulang nila.
Hindi lang naman ako ang nahihirapan, gayundin ang iba, gaya ni Mam Rodel at Mam Balangue. It means, sila ang may problema, hindi ako. Minsan nga ayaw ko ng mag-stay sa classroom ko. Mas gusto ko pa sa ibang section o kaya sa meeting. Nakakarindj na kasi ang mga ugali, lalo na ng mga lalaki, na animo'y haliparot sa likot at daldal.
Gayunpaman, di pa rin ako nauubusan ng pasensiya at pag-asa na one time ay magbago sila.
Nobyembre 12, 2013
Naging inspirado ako ngayong araw sa pagtuturo. Hindi ako napagod. Naging masigla ang aking talakayan dahil nagpatawa ako. Ramdam ko na hindi lang sila natuto, nagsiyahan pa. Gayunpaman, may mga mag-aaral pa ring walang pakialam sa kanilang utak. Madalas ko tuloy masabi na lamnan nila ang kanilang kukote, wag puro sa tiyan.
Naisama ko rin sa talakayan ang mga kahabag-habag na pangyayari at kaganapan sa Kabisayaan, lalo na sa nasalanta ng husto ni Yolanda. Naiiyak ako tuwing naalala ko ang mga eksena na ipinakita sa telebisyon. Nais kong ipaalam sa mga bata na napaksuwerte nila dahil nakakapag-aral pa sila ngayon habang ang ibang bata at nakakaranas ng matinding hamon ng buhay.
Nagbasa uli ako ng kuwento sa Section 1. Ang kuwentong pinagpuyatan ko kagabi na "Ang Kariton" ang binasa ko. Nagustuhan nila kahit bitin. Marami ang na-carried away. Kaya sinabi ko sa kanila na habang nagugustuhan nila ang mga kuwento ko ay patuloy akong magsusulay.
Pasado alas-9 y medya ngayong gabi, nag-email ang blogger na Saranggola Blog Awards na hindi makakasama sa patimpalak ang kuwento kong "Si Lola Kalakal". Pasalamat pa rin ako sapagkat napag-alaman ko ang paraan para mapansin ang kakayahan kong magsulat. Hindi man ako nakaabot sa tamang oras ng pasahan ngayon, susunod na taon ay sisikapin kong makasali sa takdang panahon. Nais ko kasing maging tanyag na manunulat.
Naisama ko rin sa talakayan ang mga kahabag-habag na pangyayari at kaganapan sa Kabisayaan, lalo na sa nasalanta ng husto ni Yolanda. Naiiyak ako tuwing naalala ko ang mga eksena na ipinakita sa telebisyon. Nais kong ipaalam sa mga bata na napaksuwerte nila dahil nakakapag-aral pa sila ngayon habang ang ibang bata at nakakaranas ng matinding hamon ng buhay.
Nagbasa uli ako ng kuwento sa Section 1. Ang kuwentong pinagpuyatan ko kagabi na "Ang Kariton" ang binasa ko. Nagustuhan nila kahit bitin. Marami ang na-carried away. Kaya sinabi ko sa kanila na habang nagugustuhan nila ang mga kuwento ko ay patuloy akong magsusulay.
Pasado alas-9 y medya ngayong gabi, nag-email ang blogger na Saranggola Blog Awards na hindi makakasama sa patimpalak ang kuwento kong "Si Lola Kalakal". Pasalamat pa rin ako sapagkat napag-alaman ko ang paraan para mapansin ang kakayahan kong magsulat. Hindi man ako nakaabot sa tamang oras ng pasahan ngayon, susunod na taon ay sisikapin kong makasali sa takdang panahon. Nais ko kasing maging tanyag na manunulat.
Nobyembre 11, 2013
Nag-meeting ang mga grade leaders kanina. Marami ang napag-usapan nila. Isa na rito ang tungkol sa nomination for Outstanding Teacher. Nakakatuwa dahil ino-nominate daw akomni Sir Climacosa. Ako daw ang unang naisip niya. Pinahalata ko naman na gusto ko ang gagawin niya. Matagal ko ng nais maging nominee sa mga ganyang award. Sana naman ay gawin niya.
Kaya naman, inspired akong magturo. Binasahan ko uli ang mga pupils na section 1ng kuwento ko, na sequel ng "Si Sir Gallego". Nagustuhan uli nila iyon. Bitin daw sabi ng iba.
Lalo kong pagbubutihan ang pagsulat ng akda para sa kanila. Nakaka-inspie talaga. Sana mapansin naman ito ng mga kasamahan ko.
Kaya naman, inspired akong magturo. Binasahan ko uli ang mga pupils na section 1ng kuwento ko, na sequel ng "Si Sir Gallego". Nagustuhan uli nila iyon. Bitin daw sabi ng iba.
Lalo kong pagbubutihan ang pagsulat ng akda para sa kanila. Nakaka-inspie talaga. Sana mapansin naman ito ng mga kasamahan ko.
Nobyembre 11, 2013
Nakabihis na ako kahapon para sa arts seminar sa Philippine Heart Center, nang nag-text si Pareng Joel. Sabi niya, hindi daw sila tuloy ni Mareng Janelyn dahil nanlulumo pa sila sa nangyari sa Visayas dahil sa sulertyphoon Yolanda. Wala pang komunikasyon si Mare sa kanyang kamag-anak.
Hindi na rin ako pumunta. Nasa kanya kasi ang registration form. Pumunta na lang ako sa Antipolo. Inimbitahan kasi ako ni Jano noong Biyernes. Birthday ni Kurt noong Nov.8, maghahanda daw. Hindi ako makakapunta, sabi ko. Pero, nakapunta pa rin ako.
Mag-aalas-dose na ng dumating ako sa Bautista. Walang tayo kaya tinext ko si Jano. Pinapunta niya ako sa inuupahan nilang bahay sa Boso-boso.
Alas-kuwatro, nagsimba muna sila sa St. Anthony Of Padua Church. Naghintay lang ako sa labas.
Pagkatapos, kumain kami sa Jollibee-SM Masinag.
Pasado alas-nuwebe ng gabi na ako nakauwi.
Masaya ako dahil nakasama ako sa kanilang pagdiriwang. Nakasama ko pa ang aking ina. Nalaman ko rin na nakaalis na pala ang asawa naTaiwan. Nasa Germany na. Naisip ko, mabuti naman kung ganun. Giginhawa na rin ang kapatid ko.
Sina Jano naman, nakautang ng panghulog sa sasakyan na tatlong huwan ng di nahuhulugan. At nakabalik na rin siya sa Skyland, isang cargo business. Makakabawi na sila sa hirap ng buhay.
Salamat sa Diyos!
Hindi na rin ako pumunta. Nasa kanya kasi ang registration form. Pumunta na lang ako sa Antipolo. Inimbitahan kasi ako ni Jano noong Biyernes. Birthday ni Kurt noong Nov.8, maghahanda daw. Hindi ako makakapunta, sabi ko. Pero, nakapunta pa rin ako.
Mag-aalas-dose na ng dumating ako sa Bautista. Walang tayo kaya tinext ko si Jano. Pinapunta niya ako sa inuupahan nilang bahay sa Boso-boso.
Alas-kuwatro, nagsimba muna sila sa St. Anthony Of Padua Church. Naghintay lang ako sa labas.
Pagkatapos, kumain kami sa Jollibee-SM Masinag.
Pasado alas-nuwebe ng gabi na ako nakauwi.
Masaya ako dahil nakasama ako sa kanilang pagdiriwang. Nakasama ko pa ang aking ina. Nalaman ko rin na nakaalis na pala ang asawa naTaiwan. Nasa Germany na. Naisip ko, mabuti naman kung ganun. Giginhawa na rin ang kapatid ko.
Sina Jano naman, nakautang ng panghulog sa sasakyan na tatlong huwan ng di nahuhulugan. At nakabalik na rin siya sa Skyland, isang cargo business. Makakabawi na sila sa hirap ng buhay.
Salamat sa Diyos!
Nobyembre 9, 2013
Five-thirty ng umaga gising na ako para maghandang pumasok masteral class ko. Pero, pagdating ko saCity University of Pasay, wala palang pasok. May nakapaskil na note. Nakakainis! Wala namang ulan. Nasayang lang ang pagod, oras at pamasahe ko.
Relaxation na naman ako buong maghapon. Okay lang, bawi na lang sa susunod na Sabado.
Tinapos ko na ang pagsulat ng "My Favorite Book", isang essay na isasali ko sa Philippine Star. Sinabi ko dito na ang paborito kong aklat ay ang akda ni Bob Ong na "ABNKKBSANPLAKo". Binanggit ko rin dito ang ang aking educational autobiography na "Pahilis".
Ready to be e-mailed na ito. Hinihintay ko lang mabakante ang laptop ko. Gamit pa kasi ni Eking. Hindi ko pa kasi na-edit sa tablet ko ang font style at space. Hindi ko pa rin nabilang ang number of words.
Umaasa akong magagawa ko ito on time o bago mag-due date.
Relaxation na naman ako buong maghapon. Okay lang, bawi na lang sa susunod na Sabado.
Tinapos ko na ang pagsulat ng "My Favorite Book", isang essay na isasali ko sa Philippine Star. Sinabi ko dito na ang paborito kong aklat ay ang akda ni Bob Ong na "ABNKKBSANPLAKo". Binanggit ko rin dito ang ang aking educational autobiography na "Pahilis".
Ready to be e-mailed na ito. Hinihintay ko lang mabakante ang laptop ko. Gamit pa kasi ni Eking. Hindi ko pa kasi na-edit sa tablet ko ang font style at space. Hindi ko pa rin nabilang ang number of words.
Umaasa akong magagawa ko ito on time o bago mag-due date.
Nobyembre 8, 2013
Walang pasok dahil sa supertyphoon Yolanda. Signal #2 sa Metro Manila. Wala namang ulan.
Gayunpaman, thankful ako dahil nakapagpahinga ako. Nakapagsulat din ako ng kuwento. In fact, natapos ko ang part 2 ng "Si Sir Gallego". Whooah! Naiyak ako sa sarili kong akda. Tiyak ako magugustuhan uli ito ng Section 1. Sila nga ang inspirasyon ko kaya ko nagawan agad ng part 2 ang una kong akda.
Habang may mga nais makinig at magbasa ng mga akda ko, patuloy akong magsusulat.
Sabi nga ni Aila, bakit daw hindi ko i-publish ang mga kuwento ko. Nagpaplano nga ako pero di ko alam kung paano ko sisimulan. Sinimulan ko kagabi ang pag-alam kung paano sumali sa Carlos Palanca Memorial Awards for Literature. At, kanina, nakuha ko ang mga impormasyong kailangan ko. Kaya, sa mga susunod na araw ay maghahanda na ako ng ipapasa kong artikulo.
Gayunpaman, thankful ako dahil nakapagpahinga ako. Nakapagsulat din ako ng kuwento. In fact, natapos ko ang part 2 ng "Si Sir Gallego". Whooah! Naiyak ako sa sarili kong akda. Tiyak ako magugustuhan uli ito ng Section 1. Sila nga ang inspirasyon ko kaya ko nagawan agad ng part 2 ang una kong akda.
Habang may mga nais makinig at magbasa ng mga akda ko, patuloy akong magsusulat.
Sabi nga ni Aila, bakit daw hindi ko i-publish ang mga kuwento ko. Nagpaplano nga ako pero di ko alam kung paano ko sisimulan. Sinimulan ko kagabi ang pag-alam kung paano sumali sa Carlos Palanca Memorial Awards for Literature. At, kanina, nakuha ko ang mga impormasyong kailangan ko. Kaya, sa mga susunod na araw ay maghahanda na ako ng ipapasa kong artikulo.
Nobyembre 7, 2013
Nakakatuwa ngayong araw kasi ang mga naging pupils kona sina Gisselle at Ramiel ay humirit ng picture sa akin. Para tuloy akong artista. Kaya, nag-pose-pose uli kami. Noong Nov. 4, Monday, nag-pictorial kami sa Halloween-themed bulletin board na ginawa ko. Kanina naman ay sa Buwan ng Pagbasa board. Nakakatuwampa, pati si Sir Rey ay nakipose din sa akin hehe. Nagtinginan tuloy ang mga pupils namin. Sikat!
May issue namang pinagdadaanan ang grupo namin. Pinagbintangan si Mareng Lorie na prinovoke daw siya ng grupo. Kaya, pinag-usapan namin iyon sa text. Tapos, tumawag pa siya. Naniwala naman ako sa kanya. Mali ang sinabi ni Mam Bel kay Mareng Janelyn.
Kaya bukas, mag-uusap kaming grupo.
May issue namang pinagdadaanan ang grupo namin. Pinagbintangan si Mareng Lorie na prinovoke daw siya ng grupo. Kaya, pinag-usapan namin iyon sa text. Tapos, tumawag pa siya. Naniwala naman ako sa kanya. Mali ang sinabi ni Mam Bel kay Mareng Janelyn.
Kaya bukas, mag-uusap kaming grupo.
Nobyembre 6, 2013
Hindi ko napigil kagabi ang sarili ko na hindi magkomento sa post ng mayabang kong co-teacher na si Mirando. Sabi niya, "Baka kung ako na ang magpass ng papeles for promotion ay magpatayan na kayo." Sabi ko naman, "Bakit naman? Paki-explain. Exaggeration naman yata kung magpatayan dahil sa promotion." Nag-reply pa sya ng mas nakakainis. Pero, kaninang umaga ko na lang nabasa dahil matagal siyang nakasagot. Well said na lang ang nasabi ko. Kung mas maaga sana niyang sinabi kagabi baka nasabi ko pang hindi kami magpapatayan, siya ang papatayin namin.
Ang yabang niya. Loser naman siya. Wala nga siyang papeles na ipapasa, paano naman siya mapo-promote? Ambisyosong bading!
Nag-usap-usap kami nina Mareng Lorie at Mareng Janelyn. Pagkakaisahan namin siya dahil hindi siya mabuting halimbawa ng mahusay na pakikisama. Inunahan niya na kami. Binaboy niya rin ang pagkatao niya. Sanggano ba kami para magpatayan?!
Dahil sa post niya at comments ko, controversial na naman ako. Si Mareng Lorie kahit galit na galit kay Arsenio, di rin makapost o makapag-react sa post. Basta ako, kaya ko siyang banggain. Nasa hulog ako magsalita. Siya ay iskwater ang pananalita.
Ang yabang niya. Loser naman siya. Wala nga siyang papeles na ipapasa, paano naman siya mapo-promote? Ambisyosong bading!
Nag-usap-usap kami nina Mareng Lorie at Mareng Janelyn. Pagkakaisahan namin siya dahil hindi siya mabuting halimbawa ng mahusay na pakikisama. Inunahan niya na kami. Binaboy niya rin ang pagkatao niya. Sanggano ba kami para magpatayan?!
Dahil sa post niya at comments ko, controversial na naman ako. Si Mareng Lorie kahit galit na galit kay Arsenio, di rin makapost o makapag-react sa post. Basta ako, kaya ko siyang banggain. Nasa hulog ako magsalita. Siya ay iskwater ang pananalita.
Nobyembre 5, 2013
Grabe ang pangyayari ngayong araw. Nakakatuwa!
Pinatawag ako ni Sir Socao sa closed-door meeting niya with Mareng Lorie at Mam Iblasin. Naintriga din kasi sila sa mga tula ko.
Pagpasok ko pa lang, nakita ko na na okay na yung dalawa. Mugto na rin ang mga mata nila. Ako naman, galit dahil di ko alam na ipapatawag ako, although, nasasangkot naman talaga ako sa issue.
Tinanong agad ako ni Sir tungkol sa friendship namin na Mare, pinapalabas niya na nagsabwatan kami. Na kaya ako nagpopost ng tula ay dahil dinidikta ni Mare. Ito ang litanya ko: "Yes, Sir, we're close friends, but I have my own mind!" Nanginginig naman ako sa galit. Pinaliwanag ko na hindi lang naman ako ngayon lang gumagawa ng tula. At hindi lang tula ang kaya kong gawin. Marunong din akong magpuri ng tao. Nagkataon lang na nakakarelate sila kaya pakiramam nila ay patama sa kanila.
Then, tinanong niya ako kung galit ako sa kanya. Sinabi ko, oo. Sinumulan ko sa time na kung saan tiningnan niya ako after sabihin ni Mam Diaz na, "Paano naman po mananalo ang mga bata? Kung multiplication ay ginagamita pa nila ng kamay." Nasaktan akonng sobra dahil feeling ko sinisisi niya ako. Sabi ko, Action speaks louder than voice. Hindi daw niya alam iyon. Kaya nga, dinibdib ko rin, kako, dahil hindi mo sinabi. Kaya, sinimulan ko pa ng isa pang sama ng loob ko.
Tungkol naman sa kakulangan niya ng suporta sa mga activities at clubs ko. Ipinaalala ko sa kanya na nagsabi ako sa kanya but laidback siya. Never din siyang nangumusta kung ano na ang status ng groups ko. Hindi ko na nga naringgan ng papuri o commendation, ni support wala.
Kailangan daw sabihin ko pa dahil busy siya. Sinabi ko na nga, di naman niya ako pinansin. Iba ang pinansin niya. Ang mga taong di naman nakakaangat ng standing ng paaralan.
Hindi ko alam kung paano ko naisip ang mga salitang aking binitiwan. Ang alam ko lang, marami akong nais baguhin sa administrasyon, na matagal ko nang kinikimkim. At ang oras na iyon ang nagbigay ng daan para maibulalas ko ang aking mga hinaing.
Marami akong sinabi na alam kong nagbukas sa puso niya. Unang-una ang promosyon. Sinabi ko na hindi ko hinahangad iyon, in fact tinago ko nga ang profile ko para di masama sa ranking. Ang gusto ko lang ay suporta para madevelop lalo ang mga bata. Hindi ako nagpapansin. Suporta at unity ang dapat para sa maganang programa.
Sinabi ko rin na hindi siya nagrereach out at nagbibigay ng time para kilalanin ang iba dahil nakapokus siya sa mga taong malapit lang sa kanya. Hindi siya nakareact sa sinabi kong iyon.
At ang pinakahindi ko makakalimutang pangungusap na tinuran ko ay "Alam mo po Sir, kung may taong maasahan ninyo, isa po sa mga iyon." Agree naman siya, pati si Mare. Tapos, pinaalala niya sa akin na once sinabihan niya ako na maaari akong magskip from teacher 1 to master teacher 1. At ang nakakatuwa, ipinakikilala niya pala ako sa ibang teacjers sa school as a candidate for master teacher 1. Proud ako, sabi ko but hindi pa iyon ang priority ko. Selfless ako ngayon because ako ay walang asawa at kasamang anak. Pinaliwanag ko din kung bakit ako magmamasteral. Secondary na lang ang salitang promotion.
Hay, marami pa akong nasabi sa kanya na tiyak akong nagbigay sa kanya ng matinding impact. Nangako naman siya na susuportahan na niya lahat ng programa ko. Lumapit lang ako sa kanya.
Nag-sorry na rin siya sa akin. Ako, hindi..
Tuwang-tuwa sa akin sina Sir Erwin, Mam Diana at Mam Nelly, gayundin si Mareng Lorie, na tumawag pa, at sina Joel, Mia at Lester.
Yes! Para akong nanalo sa contest.
Pinatawag ako ni Sir Socao sa closed-door meeting niya with Mareng Lorie at Mam Iblasin. Naintriga din kasi sila sa mga tula ko.
Pagpasok ko pa lang, nakita ko na na okay na yung dalawa. Mugto na rin ang mga mata nila. Ako naman, galit dahil di ko alam na ipapatawag ako, although, nasasangkot naman talaga ako sa issue.
Tinanong agad ako ni Sir tungkol sa friendship namin na Mare, pinapalabas niya na nagsabwatan kami. Na kaya ako nagpopost ng tula ay dahil dinidikta ni Mare. Ito ang litanya ko: "Yes, Sir, we're close friends, but I have my own mind!" Nanginginig naman ako sa galit. Pinaliwanag ko na hindi lang naman ako ngayon lang gumagawa ng tula. At hindi lang tula ang kaya kong gawin. Marunong din akong magpuri ng tao. Nagkataon lang na nakakarelate sila kaya pakiramam nila ay patama sa kanila.
Then, tinanong niya ako kung galit ako sa kanya. Sinabi ko, oo. Sinumulan ko sa time na kung saan tiningnan niya ako after sabihin ni Mam Diaz na, "Paano naman po mananalo ang mga bata? Kung multiplication ay ginagamita pa nila ng kamay." Nasaktan akonng sobra dahil feeling ko sinisisi niya ako. Sabi ko, Action speaks louder than voice. Hindi daw niya alam iyon. Kaya nga, dinibdib ko rin, kako, dahil hindi mo sinabi. Kaya, sinimulan ko pa ng isa pang sama ng loob ko.
Tungkol naman sa kakulangan niya ng suporta sa mga activities at clubs ko. Ipinaalala ko sa kanya na nagsabi ako sa kanya but laidback siya. Never din siyang nangumusta kung ano na ang status ng groups ko. Hindi ko na nga naringgan ng papuri o commendation, ni support wala.
Kailangan daw sabihin ko pa dahil busy siya. Sinabi ko na nga, di naman niya ako pinansin. Iba ang pinansin niya. Ang mga taong di naman nakakaangat ng standing ng paaralan.
Hindi ko alam kung paano ko naisip ang mga salitang aking binitiwan. Ang alam ko lang, marami akong nais baguhin sa administrasyon, na matagal ko nang kinikimkim. At ang oras na iyon ang nagbigay ng daan para maibulalas ko ang aking mga hinaing.
Marami akong sinabi na alam kong nagbukas sa puso niya. Unang-una ang promosyon. Sinabi ko na hindi ko hinahangad iyon, in fact tinago ko nga ang profile ko para di masama sa ranking. Ang gusto ko lang ay suporta para madevelop lalo ang mga bata. Hindi ako nagpapansin. Suporta at unity ang dapat para sa maganang programa.
Sinabi ko rin na hindi siya nagrereach out at nagbibigay ng time para kilalanin ang iba dahil nakapokus siya sa mga taong malapit lang sa kanya. Hindi siya nakareact sa sinabi kong iyon.
At ang pinakahindi ko makakalimutang pangungusap na tinuran ko ay "Alam mo po Sir, kung may taong maasahan ninyo, isa po sa mga iyon." Agree naman siya, pati si Mare. Tapos, pinaalala niya sa akin na once sinabihan niya ako na maaari akong magskip from teacher 1 to master teacher 1. At ang nakakatuwa, ipinakikilala niya pala ako sa ibang teacjers sa school as a candidate for master teacher 1. Proud ako, sabi ko but hindi pa iyon ang priority ko. Selfless ako ngayon because ako ay walang asawa at kasamang anak. Pinaliwanag ko din kung bakit ako magmamasteral. Secondary na lang ang salitang promotion.
Hay, marami pa akong nasabi sa kanya na tiyak akong nagbigay sa kanya ng matinding impact. Nangako naman siya na susuportahan na niya lahat ng programa ko. Lumapit lang ako sa kanya.
Nag-sorry na rin siya sa akin. Ako, hindi..
Tuwang-tuwa sa akin sina Sir Erwin, Mam Diana at Mam Nelly, gayundin si Mareng Lorie, na tumawag pa, at sina Joel, Mia at Lester.
Yes! Para akong nanalo sa contest.
Nobyembre 4, 2013
Maaga akong pumasok, kasi kailangan ko maghanda ng activity sheet sa Math. Di ko pa ito nakapa-print. At kailangan pang ipa-Riso. Tapos, kailangan ko ding maghanda para s trick or treat namin sa Math Club.
Nagawa ko naman ang pagpafurnish ng 130 copies ng activity sheet. Nakapagbihis na rin ako ng costume ko na Math-gician bago dumating ang mga pupils ko. Kaya lang, di naman naghanda angnmga kfficers ko. Ako lang ang nakasuot ng costume. Hindi naman ako nahiya sa ginawa ko. Sabi nga ng mga bata, pogi daw si Sir. Mainit nga lang. Pinagpawisan ako kaya hinubad ko after ng dalawang period.
Grabe, lumala na ang issue ng pamemeke ng papeles ni Mam Iblasin. May kaso ng inihahain, daw. Kaya si Mareng Lorie ay desidido na maunang maghain ng demanda. Nakaladkad din ang pangalan ko dahil sa mga tula ko. Okay lang, wala naman silang pwedeng ikaso sa akin. Literatura ng mga pinopost ko at hindi paninirang-puri.
Nagawa ko naman ang pagpafurnish ng 130 copies ng activity sheet. Nakapagbihis na rin ako ng costume ko na Math-gician bago dumating ang mga pupils ko. Kaya lang, di naman naghanda angnmga kfficers ko. Ako lang ang nakasuot ng costume. Hindi naman ako nahiya sa ginawa ko. Sabi nga ng mga bata, pogi daw si Sir. Mainit nga lang. Pinagpawisan ako kaya hinubad ko after ng dalawang period.
Grabe, lumala na ang issue ng pamemeke ng papeles ni Mam Iblasin. May kaso ng inihahain, daw. Kaya si Mareng Lorie ay desidido na maunang maghain ng demanda. Nakaladkad din ang pangalan ko dahil sa mga tula ko. Okay lang, wala naman silang pwedeng ikaso sa akin. Literatura ng mga pinopost ko at hindi paninirang-puri.
Nobyembre 3, 2013
Alas-otso na ako nagising. Sarap sanang matulog maghapon, pero hindi pwede. May nakababad akong damit. Kailangang banlawan.
Pagkatapos kong magbanlaw, naglinis naman ako ng kuwarto. Darating si Eking mamayang gabi kaya dapat naiayos ko na ang room bago siya dumating. Ayaw kong makita niya pang madumi o magulo ang kuwarto namin para gayahin niya ako sa pagiging malinis sa tahanan.
Alas-dos, pumunta naman ako sa school. Naiwan ko kasi doon ang resibo ng tuition ni Eking saka ang enrollment form. Kailangan niya iyon bukas.
Para di masayang ang punta ko, gumawa na rin ako doon ng visual aids sa Math. Nagdilig din ako ng halaman at nag-ayos ng kaunti sa garden. Tapos, umuwi na ako.
Wala na akong pahinga. Pag-uwi ko, nag-encode naman ako ng activity sheet sa Math. At, pinagpatuloy ko ang pagta-type ng nobela kong Dumb Found. Gusto komna kasing matapos ko munang i-encode ang natapos kong i-handwrite saka ko tapusin ang novel. But, this time, diretso na sa internet. Ayoko na ng manusctipt. Nawawala lang. Andami ko pang, tago-tagong abubot..
Pagkatapos kong magbanlaw, naglinis naman ako ng kuwarto. Darating si Eking mamayang gabi kaya dapat naiayos ko na ang room bago siya dumating. Ayaw kong makita niya pang madumi o magulo ang kuwarto namin para gayahin niya ako sa pagiging malinis sa tahanan.
Alas-dos, pumunta naman ako sa school. Naiwan ko kasi doon ang resibo ng tuition ni Eking saka ang enrollment form. Kailangan niya iyon bukas.
Para di masayang ang punta ko, gumawa na rin ako doon ng visual aids sa Math. Nagdilig din ako ng halaman at nag-ayos ng kaunti sa garden. Tapos, umuwi na ako.
Wala na akong pahinga. Pag-uwi ko, nag-encode naman ako ng activity sheet sa Math. At, pinagpatuloy ko ang pagta-type ng nobela kong Dumb Found. Gusto komna kasing matapos ko munang i-encode ang natapos kong i-handwrite saka ko tapusin ang novel. But, this time, diretso na sa internet. Ayoko na ng manusctipt. Nawawala lang. Andami ko pang, tago-tagong abubot..
Nobyembre 2, 2013
Inumaga kami sa paglalaro. Tumigil lang kami nung inantok na kami. Kaya, nahiga kami sa tabi ng puntod. Balewala na ang takot. Ang mahalaga, makaidlip kami.
Nakaidlip naman ako. Kaso, nagising ako sa sobrang lamig. Mahamog, kaya balewala ang suot kong long sleeves. Sumakit lang ang likod ko. Mabuti na lang nagkayayaan nang umuwi bandang alas-kuwatro.
Hinintay nila akong makasakay ng bus. Masaya silang kumaway sa akin. Nagpasalamat ako bago ako sumakay at muli ko silang sinilip bago umandar ang bus. Kinawayan ko sila. Alam ko pinahalagahan nila ang pagbisita kosa kanila.
Natulog lang ako maghapon. Sulit naman. Nabawi ko na ang puyat ko.
Nakaidlip naman ako. Kaso, nagising ako sa sobrang lamig. Mahamog, kaya balewala ang suot kong long sleeves. Sumakit lang ang likod ko. Mabuti na lang nagkayayaan nang umuwi bandang alas-kuwatro.
Hinintay nila akong makasakay ng bus. Masaya silang kumaway sa akin. Nagpasalamat ako bago ako sumakay at muli ko silang sinilip bago umandar ang bus. Kinawayan ko sila. Alam ko pinahalagahan nila ang pagbisita kosa kanila.
Natulog lang ako maghapon. Sulit naman. Nabawi ko na ang puyat ko.
Nobyembre 1, 2013
Undas na. Nasa ibang tahanan ako. Last year, sama-sama kami sa Antipolo. Naghanda kami ng pagkain. Gumawa si Jano ng kunwaring nitso at nagtirik ng kandila doon. Nagkaraoke pa sila. Naging masaya kami noon kahit di kami nakauwi para dalawin ang puntod ni Papa.
Ngayon, masaya naman ako na nasa Pamilya Moralde o Odavar ako. Welcome naman ako lagi sa kanila. Tinuturing nila akong kapamilya. At para ma-feel ko ang last year's event namin sa Antipolo, bumili kami ng bangus para ihawin. Ayun, nagkaroon kami ng masaya at masaganang salu-salo.
Alas-dos dumating si Nema Rose at kanyang mga anak. Nagulat siya sa presensiya ko. Sabi niya, "Nandito pala ang pangwalo." Ibig niyang sabihin, pangwalong anak. Itinuturing na nga nila akong kapatid. Ang sarap sa pakiramdam.
Maya-maya pa, pumunta na kami sa Floral Garden sa Lipa, Batangas. Namiss ko ang puntod ni Papa. Nadalaw ko nga ang puntod ng iba, bakit hindi iyongsa kanya. Medyo, na-guilty ako. Pinilit ko na lang kalimutan.
Nag-inom kami ni Epr at ng stepfather niya sa labas ng sementeryo. Sa loob kami ng tricycle nila pumuwesto. Tig-iisa lang naman kaming beer-in-can. Dinamihan ko na lang namin ang kuwentuhan. Napag-alam ko nga sa amain niya na uuwi na sila sa Ilocos pag natuloy na si Shobee sa Korea. Niyaya niya kasi ako na mamasyal sa kanila. Sabi ko, sabay na po kami ni Epr, pag bakasyon.
Inalok ko na rin si Epr na tumira sa akin kapag umalis na ang Mommy niya sa Carmel. Di niya rin kasi niya alam kung sasama siya sa Ilocos o hindi. Sabi ko huwag siyang huminto sa pagtratrabaho dito. Sabi ko pa nga, mag-aral din siya, gaya ko. Naikuwento ko rin tuloy ang mga tungkol sa work at career ko.
Tapos, nakipaglaro ako ng baraha sa kanila, kasama ang pinsan nila. Matagal din kaming naglaro. Naging masaya naman kami kahit pitikan lang.
Ngayon, masaya naman ako na nasa Pamilya Moralde o Odavar ako. Welcome naman ako lagi sa kanila. Tinuturing nila akong kapamilya. At para ma-feel ko ang last year's event namin sa Antipolo, bumili kami ng bangus para ihawin. Ayun, nagkaroon kami ng masaya at masaganang salu-salo.
Alas-dos dumating si Nema Rose at kanyang mga anak. Nagulat siya sa presensiya ko. Sabi niya, "Nandito pala ang pangwalo." Ibig niyang sabihin, pangwalong anak. Itinuturing na nga nila akong kapatid. Ang sarap sa pakiramdam.
Maya-maya pa, pumunta na kami sa Floral Garden sa Lipa, Batangas. Namiss ko ang puntod ni Papa. Nadalaw ko nga ang puntod ng iba, bakit hindi iyongsa kanya. Medyo, na-guilty ako. Pinilit ko na lang kalimutan.
Nag-inom kami ni Epr at ng stepfather niya sa labas ng sementeryo. Sa loob kami ng tricycle nila pumuwesto. Tig-iisa lang naman kaming beer-in-can. Dinamihan ko na lang namin ang kuwentuhan. Napag-alam ko nga sa amain niya na uuwi na sila sa Ilocos pag natuloy na si Shobee sa Korea. Niyaya niya kasi ako na mamasyal sa kanila. Sabi ko, sabay na po kami ni Epr, pag bakasyon.
Inalok ko na rin si Epr na tumira sa akin kapag umalis na ang Mommy niya sa Carmel. Di niya rin kasi niya alam kung sasama siya sa Ilocos o hindi. Sabi ko huwag siyang huminto sa pagtratrabaho dito. Sabi ko pa nga, mag-aral din siya, gaya ko. Naikuwento ko rin tuloy ang mga tungkol sa work at career ko.
Tapos, nakipaglaro ako ng baraha sa kanila, kasama ang pinsan nila. Matagal din kaming naglaro. Naging masaya naman kami kahit pitikan lang.
Masamang Tao
Froilan F. Elizaga
Masayang-masaya ako ngayon hindi dahil natapos ko ng may flying colors ang elementarya kundi dahil buo na ang aking pagkatao. Hindi ko maipaliwanag ang kasiyahan dulot ng pagkakaroon ko ng ama pagkatapos ng mahabang taon ng pagtatanong ko at pag-aasam na isang pagmamahal mula sa ama.
Ngayon nga ay kumpirmadong ama ko si Sir Gallego. Siya ang guro ko na inidolo ko at minahal na higit pa sa isang guro. Itinanggi man niya ako noong dinalaw namin siya sa hospital, ngayon may nauunawaan ko na. Dulot lamang iyon ng cognitive problem na sanhi naman ng kanyang atake.
Buo na ang aking pamilya. May ama at ina na ako. May bonus pang lola. Sayang nga lamang dahil hindi natunghayan ni Mama ang graduation ko. Gayunpaman, alam kong proud na proud siya sa akin. At, nauunawaan ko naman siya.
Kumakain kami ngayon sa isang restaurant. Kasama ko ang mga guro ko at siyempre ang pinakapaborito kong guro si Sir Gallego, ang aking ama.
"Roy, ang ganda ng talumpati mo kanina." Si Sir Colima.
Sabi ko, "Salamat po! Akala ko nga po, hindi niyo nagustuhan ang ginawa ko dahil nag-walk out kayo."
"Ay, hindi! May surprise kasi kami sa'yo.." Ngumiti siya at tiningnan si Papa, na kanina pa tahimik. "Ang Papa mo."
"Pasensiya ka na, Roy..ako ang nakaisip nito." Si Mam Velasco naman ang nagsalita. Apologetic siya.
Nginitian ko siya. Tapos, tiningnan ko muna si Papa. Blangko ang mukha niya. Hindi ko alam kung malungkot siya o masaya. "Walang pong problema, Mam. Thankful nga po ako sa'yo..sa inyo pong lahat dahil nasorpresa po ako. Napakagandang regalo po nito sa akin."
Nakakaiyak talaga ang nangyari kanina. Bago ako nagsimula sa Valedictory Address ko ay napakalungkot ko. Parang hindi ko ramdam ang kahulugan ng graduation. Pero, nang iniba ko ang aking speech, saka ko lamang napagtanto na bawat salitang tinuran ko , na mula sa aking puso, ay unti-unting gimising sa natulog kong damdamin. Naging emosyonal ako dahil sa mga alaalang hindi ko kailanman makakalimutan.
At nang lumabas na ang aking mga guro na akala ko ay nag-walk out at lalong umigting ang aking emosyon. Kasama pa nila si Sir Gallego na naka-wheel chair. Dahil doon, hindi ko na rin napigil ang bugso ng damdamin ko. Niyakap ko siya kahit minsang itinanggi niya na anak niya ako.
Hindi ko lubos malimutan kung paano niya akong tinawag na anak kahit pautal-utal niyang sinambit. Parang musika sa aking pandinig. Parangap na natupad. Tapos, humingi pa siya ng tawad. Hindi ko na iyon inintindi. Ang mahalaga, inamin niyang ako ay anak niya.
Nagpapakiramdaman kami ngayon habang kumakain. Wala ng nagsasalita. Lahat ay nakapokus sa pagkain. Paminsan-minsan ko na lang tinitingnan si Papa na nahihirapang kumain. Gusto ko sanang ako na lang ang tumulong sa kanya sa pagpapakain kaya lang nahihiya ako. Okay lang na ginagawa na ito ng kapitbahay niya, na siyang nagdala sa kanya sa hospital. Ang mahalaga may taong nagmamalasakit sa kanya. Naisip ko lang, ano kaya ang plano nila kay Papa? Paano kaya ito? Saan ba siya magpapagaling? Gusto kaya niyang tumira sa bahay ng lola ko? Ano kaya ang sasabihin ni Mama kapag malaman niyang nakita ko na si Papa? Magkabalikan kaya sila? Natutawa ako. Excited akong magkabalikan sila. Pag nangyari iyon, lubos-lubos na ang aking kasiyahan. Ako na marahil ang pinakasuwerteng bata sa mundo.
"Nabusog ako ng husto. Salamat po sa inyong lahat!" Tiningnan ko isa-isa ang mga guro ko na nag-ambagan para mai-treat ako. Tinapik-tapik ko rin ang balikat ni Papa. Gusto ko uli siyang yakapin pero di ko na ginawa. Alangan pa rin ako sa kanya. Parang hindi siya nasa mood ng kadramahan. Kaya pinasalamatan ko na lang siya ng pabulong. Tumango-tango lamang ang aking ama.
Nagpapaalam na kami. Naghihintay na kami ng taxi na maghahatid kina Papa sa bahay niya. Gusto ko sanang sumama sa kanila kaya lang hihintayin daw ako ni Lola. Saka, hindi naman ako niyaya ni Papa.
Nakaalis na silang lahat, maliban kay Sir Coloma. Sabi niya sa akin na huwag akong mag-alala kay Papa dahil alagang-alaga daw siya. Tini-therapy na rin para muling manumbalik ang dating pananalita at paglalakad. Natuwa naman ako sa balitang iyon. "Ah, ganun po ba?! Mabuti naman po iyon para makasama ko na po siya."
"Oo, Roy..Makakasama mo na siya." Tapos, pinara na niya ang dyip na dumaan. "Sige, mauna na ako. Ingat ka sa pag-uwi." Kumaway pa siya.
"Sige po, Sir. Ingat din po kayo."
Naglalakad na ako pauwi. Malapit lang kasi ang bahay ni Lola sa restaurant na kinainan namin. Hindi pa rin maalis sa isipan ko ang mga pangyayari---mula sa aking talumpati hanggang sa tinawag akong anak ni Papa. Pero, nalulungkot ako dahil hindi umiimik si Papa. Alam ko nahihirapan pa rin siyang magsalita pero ramdam ko na hindi pa niya ako tanggap ng buong-buo.
Magmamadali na akong umuwi. Alas-nuwebe y medya na ng gabi, malamang hinihintay na ako ni Lola.
Malapit na ako sa bahay. May nga bumabati pa sa akin. Mga kapitbahay. Mga kaklase. Ang ganda daw ng speech ko. Ang iba, nagtatanong kung totoo bang anak ako ni Sir Gallego. Bakit daw? Anyare? Mahabang istorya po, kako. Di ko rin po naiintindihan.
Nasa mini-garden si Lola. "Antagal ko, Roy. Kanina pa tawg ng tawag ang Mama mo."
"Sorry po.. Ano po ang sabi ni Mama?"
"Wala naman..maliban sa sabi niya tatawag uli siya maya-maya." Hawak pa niya ang cellphone. Ayaw namang ibigay sa akin. Ayaw nilang may cellphone ako. Pag college na raw ako.
Magpapalit lang ako ng damit. Bababa ako pagkatapos para abangan ang tawag ni Mama. Alam ko babatiin niya ako at sasabihing proud na proud siya sa akin. Kaya, nagmadali ako.
Nasa baba na ako. Hawak ko na ang cellphone ni Lola. Excited akong marinig uli ang boses ni Mama. Pero, mas excited akong ibalita sa kanya na nahanap ko na ang aking ama.
Nag-riring na. "Hello, Mama! Musta ka na po? Alam mo po, Ma.. Hello..Hello, Mama?" Ayaw magsalita ni Mama. Tiningnan ko ang cellphone, di pa naman naka-off. "Hello, Ma!?"
"Congrats, anak!" Garalgal ang boses ni Mama.
"Thank you, Ma!"
"Kumusta ang speech mo?" Pinilit ni Mam na pakalmahin ang boses niya. Bigla kasing nag-iba.
"Okay lang, Ma! Nga pala, nahanap ko na si Papa." Wala akong galit kay Mama kaya di ko siya tinanong kung bakit niya nilihim sa akin, gaya ng pagtanggap ko kung bakit di rin kaagad sinabi ni Papa na ako anak niya ako.
"Hindi mo siya, ama! Lumayo ka sa kanya!" Hindi ko maintindihan si Mama.
"Bakit po? Siya ang aking ama. Bakit niyo sinasabi yan?" Naghintay ako ng sagot niya pero wala ako marinig kundi ang mga hikbi niya. "Ma, bakit? Bakit? Hindi ko kayo maintindihan. Sabihin niyo po sa akin ang katotohanan. Sino po ba si Sir Gallego sa buhay mo? Siya po ang ama ko o hindi?"
"Wag mo siyang ituring na ama!" Galit si Mama. Ramdam ko na may malalim na dahilan siya kaya siya nagaglit.
"Tinuring ko na po siyang ama, kahit noong hindi ko pa nalaman na ama ko siya.. Ma, sino po ba siya?" Hindi ko na maitago ang lungkot at hinanakit ko sa aking ina. Pareho lang sila ng aking ama. Pinahihirapan nila ako.
"Lumayo ka sa kanya. Masamang tao siya!"
Binaba na ni Mama ng telepono. Hindi ko pa rin maintindihan. Bakit naging masamang tao si Sir Gallego. Bakit hindi ko siya ama at hindi pwedeng ituring na ama? Gusto kong sumigaw. Gusto kong umiyak.
Kinakausap ako ni Lola pero wala akong narinig. Ang mga katanungan ko lang ang mga nauulinigan ko.
"Lola, matutulog na po ako. Good night!" Pinilit kong maging masaya sa paningin ni Lola. Ayokong mapuyat pa siya sa pag-aalala sa akin.
"Good night din. Isusunod ko na ang milk mo."
"Wag na po..Antok na antok na po ako." Ang hindi alam ni Lola, gusto ko ng umiyak sa unan ko.
Nakapasok na ako sa kuwarto ko. Hawak ko pala ang cellphone ni Lola. Di bale bukas ko na lang isauli.
Pipilitin kong wag akong marinig ni Lola habang umiiyak. Iniisip ko kung anong ibig sabihin ni Mama na masamang tao si Sir Gallego. Kaya ko bang tanggapin na masamang tao siya ngunit siya ang ama ko? O di siya ang ama ko at di naman siya masamang tao? Mabuti sana kung nagkakamali lang si Mama sa sinasabi niya. Tatay ko talaga at di naman talaga siya masamang tao. Sa kabilang banda, iniisip ko na rin ang posibilidad na masamang tao nga siya kaya pinaparusahan na siya ngayon ng Diyos. Pero, hindi ko lubos maisip kung ao ang ginawa niya sa aking ina kaya siya pinaparatangang masamang tao. Kanino ba ako maniniwala? Sa ina ko na siyang nakasama ko ng matagal o sa guro ko na ama ko raw?
Nag-ring ang cellphone. Hindi agad ako nakapag-hello dahil umiimpit ako. Pero nagsasalita na si Mama. Pakikiniggan ko na lang.
"Ma, makinig po kayo sa akin. Huwag mong papayagan ni Roy na makapunta pa kay Edwin. Huwag na huwag po,please. Ayokong maging ama siya ng anak ko. Rapist siya, Ma! Siya ang gumahasa sa akin. Siya po.." Umiiyak na si Mama. Hindi pala ako ang dapat niyang kausap.
"Ma? Totoo po ba?" Hindi ko na kayang makinig na lang.." Ma, wag mo pong ibaba. Narinig ko pong lahat ang sinabi mo.
"Anak.. Hindi ito ang tamang oras.."
"Ipaliwanag mo po sa akin ngayon na.. Ni-rape ka ni Sir Gallego? Ako po ba ang naging bunga?" Naghihintay akong sagot mula kay Mama. Naririnig ko ang pag-impit niya. Uulitin ko ang tanong ko baka hindi niya narinig. "Ginahasa ka niya at ako po ba ang naging bunga? Ma? Sagutin niyo po ako."
Oo! Ikaw!" Walang kagatul-gatol na sagot ni Mama, saka siya pumalahaw ng iyak. "Masamang tao siya, anak..kaya wag mo siyang tawaging ama. Sinira niya ang buhay ko."
"Ma?" Nawala na sa linya si Mama.
Hindi ako pwedeng magalit sa kanilang dalawa. Bakit ba ako ganito?
Froilan F. Elizaga
Masayang-masaya ako ngayon hindi dahil natapos ko ng may flying colors ang elementarya kundi dahil buo na ang aking pagkatao. Hindi ko maipaliwanag ang kasiyahan dulot ng pagkakaroon ko ng ama pagkatapos ng mahabang taon ng pagtatanong ko at pag-aasam na isang pagmamahal mula sa ama.
Ngayon nga ay kumpirmadong ama ko si Sir Gallego. Siya ang guro ko na inidolo ko at minahal na higit pa sa isang guro. Itinanggi man niya ako noong dinalaw namin siya sa hospital, ngayon may nauunawaan ko na. Dulot lamang iyon ng cognitive problem na sanhi naman ng kanyang atake.
Buo na ang aking pamilya. May ama at ina na ako. May bonus pang lola. Sayang nga lamang dahil hindi natunghayan ni Mama ang graduation ko. Gayunpaman, alam kong proud na proud siya sa akin. At, nauunawaan ko naman siya.
Kumakain kami ngayon sa isang restaurant. Kasama ko ang mga guro ko at siyempre ang pinakapaborito kong guro si Sir Gallego, ang aking ama.
"Roy, ang ganda ng talumpati mo kanina." Si Sir Colima.
Sabi ko, "Salamat po! Akala ko nga po, hindi niyo nagustuhan ang ginawa ko dahil nag-walk out kayo."
"Ay, hindi! May surprise kasi kami sa'yo.." Ngumiti siya at tiningnan si Papa, na kanina pa tahimik. "Ang Papa mo."
"Pasensiya ka na, Roy..ako ang nakaisip nito." Si Mam Velasco naman ang nagsalita. Apologetic siya.
Nginitian ko siya. Tapos, tiningnan ko muna si Papa. Blangko ang mukha niya. Hindi ko alam kung malungkot siya o masaya. "Walang pong problema, Mam. Thankful nga po ako sa'yo..sa inyo pong lahat dahil nasorpresa po ako. Napakagandang regalo po nito sa akin."
Nakakaiyak talaga ang nangyari kanina. Bago ako nagsimula sa Valedictory Address ko ay napakalungkot ko. Parang hindi ko ramdam ang kahulugan ng graduation. Pero, nang iniba ko ang aking speech, saka ko lamang napagtanto na bawat salitang tinuran ko , na mula sa aking puso, ay unti-unting gimising sa natulog kong damdamin. Naging emosyonal ako dahil sa mga alaalang hindi ko kailanman makakalimutan.
At nang lumabas na ang aking mga guro na akala ko ay nag-walk out at lalong umigting ang aking emosyon. Kasama pa nila si Sir Gallego na naka-wheel chair. Dahil doon, hindi ko na rin napigil ang bugso ng damdamin ko. Niyakap ko siya kahit minsang itinanggi niya na anak niya ako.
Hindi ko lubos malimutan kung paano niya akong tinawag na anak kahit pautal-utal niyang sinambit. Parang musika sa aking pandinig. Parangap na natupad. Tapos, humingi pa siya ng tawad. Hindi ko na iyon inintindi. Ang mahalaga, inamin niyang ako ay anak niya.
Nagpapakiramdaman kami ngayon habang kumakain. Wala ng nagsasalita. Lahat ay nakapokus sa pagkain. Paminsan-minsan ko na lang tinitingnan si Papa na nahihirapang kumain. Gusto ko sanang ako na lang ang tumulong sa kanya sa pagpapakain kaya lang nahihiya ako. Okay lang na ginagawa na ito ng kapitbahay niya, na siyang nagdala sa kanya sa hospital. Ang mahalaga may taong nagmamalasakit sa kanya. Naisip ko lang, ano kaya ang plano nila kay Papa? Paano kaya ito? Saan ba siya magpapagaling? Gusto kaya niyang tumira sa bahay ng lola ko? Ano kaya ang sasabihin ni Mama kapag malaman niyang nakita ko na si Papa? Magkabalikan kaya sila? Natutawa ako. Excited akong magkabalikan sila. Pag nangyari iyon, lubos-lubos na ang aking kasiyahan. Ako na marahil ang pinakasuwerteng bata sa mundo.
"Nabusog ako ng husto. Salamat po sa inyong lahat!" Tiningnan ko isa-isa ang mga guro ko na nag-ambagan para mai-treat ako. Tinapik-tapik ko rin ang balikat ni Papa. Gusto ko uli siyang yakapin pero di ko na ginawa. Alangan pa rin ako sa kanya. Parang hindi siya nasa mood ng kadramahan. Kaya pinasalamatan ko na lang siya ng pabulong. Tumango-tango lamang ang aking ama.
Nagpapaalam na kami. Naghihintay na kami ng taxi na maghahatid kina Papa sa bahay niya. Gusto ko sanang sumama sa kanila kaya lang hihintayin daw ako ni Lola. Saka, hindi naman ako niyaya ni Papa.
Nakaalis na silang lahat, maliban kay Sir Coloma. Sabi niya sa akin na huwag akong mag-alala kay Papa dahil alagang-alaga daw siya. Tini-therapy na rin para muling manumbalik ang dating pananalita at paglalakad. Natuwa naman ako sa balitang iyon. "Ah, ganun po ba?! Mabuti naman po iyon para makasama ko na po siya."
"Oo, Roy..Makakasama mo na siya." Tapos, pinara na niya ang dyip na dumaan. "Sige, mauna na ako. Ingat ka sa pag-uwi." Kumaway pa siya.
"Sige po, Sir. Ingat din po kayo."
Naglalakad na ako pauwi. Malapit lang kasi ang bahay ni Lola sa restaurant na kinainan namin. Hindi pa rin maalis sa isipan ko ang mga pangyayari---mula sa aking talumpati hanggang sa tinawag akong anak ni Papa. Pero, nalulungkot ako dahil hindi umiimik si Papa. Alam ko nahihirapan pa rin siyang magsalita pero ramdam ko na hindi pa niya ako tanggap ng buong-buo.
Magmamadali na akong umuwi. Alas-nuwebe y medya na ng gabi, malamang hinihintay na ako ni Lola.
Malapit na ako sa bahay. May nga bumabati pa sa akin. Mga kapitbahay. Mga kaklase. Ang ganda daw ng speech ko. Ang iba, nagtatanong kung totoo bang anak ako ni Sir Gallego. Bakit daw? Anyare? Mahabang istorya po, kako. Di ko rin po naiintindihan.
Nasa mini-garden si Lola. "Antagal ko, Roy. Kanina pa tawg ng tawag ang Mama mo."
"Sorry po.. Ano po ang sabi ni Mama?"
"Wala naman..maliban sa sabi niya tatawag uli siya maya-maya." Hawak pa niya ang cellphone. Ayaw namang ibigay sa akin. Ayaw nilang may cellphone ako. Pag college na raw ako.
Magpapalit lang ako ng damit. Bababa ako pagkatapos para abangan ang tawag ni Mama. Alam ko babatiin niya ako at sasabihing proud na proud siya sa akin. Kaya, nagmadali ako.
Nasa baba na ako. Hawak ko na ang cellphone ni Lola. Excited akong marinig uli ang boses ni Mama. Pero, mas excited akong ibalita sa kanya na nahanap ko na ang aking ama.
Nag-riring na. "Hello, Mama! Musta ka na po? Alam mo po, Ma.. Hello..Hello, Mama?" Ayaw magsalita ni Mama. Tiningnan ko ang cellphone, di pa naman naka-off. "Hello, Ma!?"
"Congrats, anak!" Garalgal ang boses ni Mama.
"Thank you, Ma!"
"Kumusta ang speech mo?" Pinilit ni Mam na pakalmahin ang boses niya. Bigla kasing nag-iba.
"Okay lang, Ma! Nga pala, nahanap ko na si Papa." Wala akong galit kay Mama kaya di ko siya tinanong kung bakit niya nilihim sa akin, gaya ng pagtanggap ko kung bakit di rin kaagad sinabi ni Papa na ako anak niya ako.
"Hindi mo siya, ama! Lumayo ka sa kanya!" Hindi ko maintindihan si Mama.
"Bakit po? Siya ang aking ama. Bakit niyo sinasabi yan?" Naghintay ako ng sagot niya pero wala ako marinig kundi ang mga hikbi niya. "Ma, bakit? Bakit? Hindi ko kayo maintindihan. Sabihin niyo po sa akin ang katotohanan. Sino po ba si Sir Gallego sa buhay mo? Siya po ang ama ko o hindi?"
"Wag mo siyang ituring na ama!" Galit si Mama. Ramdam ko na may malalim na dahilan siya kaya siya nagaglit.
"Tinuring ko na po siyang ama, kahit noong hindi ko pa nalaman na ama ko siya.. Ma, sino po ba siya?" Hindi ko na maitago ang lungkot at hinanakit ko sa aking ina. Pareho lang sila ng aking ama. Pinahihirapan nila ako.
"Lumayo ka sa kanya. Masamang tao siya!"
Binaba na ni Mama ng telepono. Hindi ko pa rin maintindihan. Bakit naging masamang tao si Sir Gallego. Bakit hindi ko siya ama at hindi pwedeng ituring na ama? Gusto kong sumigaw. Gusto kong umiyak.
Kinakausap ako ni Lola pero wala akong narinig. Ang mga katanungan ko lang ang mga nauulinigan ko.
"Lola, matutulog na po ako. Good night!" Pinilit kong maging masaya sa paningin ni Lola. Ayokong mapuyat pa siya sa pag-aalala sa akin.
"Good night din. Isusunod ko na ang milk mo."
"Wag na po..Antok na antok na po ako." Ang hindi alam ni Lola, gusto ko ng umiyak sa unan ko.
Nakapasok na ako sa kuwarto ko. Hawak ko pala ang cellphone ni Lola. Di bale bukas ko na lang isauli.
Pipilitin kong wag akong marinig ni Lola habang umiiyak. Iniisip ko kung anong ibig sabihin ni Mama na masamang tao si Sir Gallego. Kaya ko bang tanggapin na masamang tao siya ngunit siya ang ama ko? O di siya ang ama ko at di naman siya masamang tao? Mabuti sana kung nagkakamali lang si Mama sa sinasabi niya. Tatay ko talaga at di naman talaga siya masamang tao. Sa kabilang banda, iniisip ko na rin ang posibilidad na masamang tao nga siya kaya pinaparusahan na siya ngayon ng Diyos. Pero, hindi ko lubos maisip kung ao ang ginawa niya sa aking ina kaya siya pinaparatangang masamang tao. Kanino ba ako maniniwala? Sa ina ko na siyang nakasama ko ng matagal o sa guro ko na ama ko raw?
Nag-ring ang cellphone. Hindi agad ako nakapag-hello dahil umiimpit ako. Pero nagsasalita na si Mama. Pakikiniggan ko na lang.
"Ma, makinig po kayo sa akin. Huwag mong papayagan ni Roy na makapunta pa kay Edwin. Huwag na huwag po,please. Ayokong maging ama siya ng anak ko. Rapist siya, Ma! Siya ang gumahasa sa akin. Siya po.." Umiiyak na si Mama. Hindi pala ako ang dapat niyang kausap.
"Ma? Totoo po ba?" Hindi ko na kayang makinig na lang.." Ma, wag mo pong ibaba. Narinig ko pong lahat ang sinabi mo.
"Anak.. Hindi ito ang tamang oras.."
"Ipaliwanag mo po sa akin ngayon na.. Ni-rape ka ni Sir Gallego? Ako po ba ang naging bunga?" Naghihintay akong sagot mula kay Mama. Naririnig ko ang pag-impit niya. Uulitin ko ang tanong ko baka hindi niya narinig. "Ginahasa ka niya at ako po ba ang naging bunga? Ma? Sagutin niyo po ako."
Oo! Ikaw!" Walang kagatul-gatol na sagot ni Mama, saka siya pumalahaw ng iyak. "Masamang tao siya, anak..kaya wag mo siyang tawaging ama. Sinira niya ang buhay ko."
"Ma?" Nawala na sa linya si Mama.
Hindi ako pwedeng magalit sa kanilang dalawa. Bakit ba ako ganito?
Miyerkules, Nobyembre 20, 2013
Oktubre 16-31, 2013
Oktubre 16-30, 2013
Okt.16
Katatapos ko lang gawin ang video presentation para sa kasal ni Karen kay EJ sa Sabado. Ni-request kasi ni Mareng Lorie na gawan ko sila ng video as a surprise na rin siguro.
Nagawa ko naman. Ilang oras ko din pinagpaguran at worth it naman. Nagamit ko ang song ni George Michael na "You and I", na ginamit naman sa kasal nina Prince William of Wales at Catherine Middleton. Siyempre, di mawawalam ang tula ko. Makakapagpakilig, makapagpaiyak at makakapagpatawa iyon.
Sana magustuhan nilang lahat..
Okt.17
Katatapos ko lang tulungan si Eking sa kanyang school works. Pinagawa niya ako ng mga apat na essay na may more than 300 words each. Una, persuasive essay na may pamagat na Hot Pandesal. Sunod, isang narrative essay. Ang titulo ay My Autobiography. Pangatlo, ang My Cat, isang descriptive essay. At ang AMA Computer Learning Center, isa namang informative essay.
Mabuti nasa kondisyon ngayon ang utak ko..
Puro ako ngayon sa pagtulong. Kanina lang, tinulungan ko sina Mam Nelly at Mam Diane sa pag-pack ng herbal soap na ipanlalaban ng huli bukas sa investigatory project ng Science. Eight o' clock na nga ako nakauwi.
Okay lang, masaya naman ako dahil nakatulong ako.
Naihanda ko rin ang cut outs para sa OctoberTest 2013 namin sa Math Club bukas. Mabuti nga at nagsiuwian ang sampung estudyante kanina na pumasok pa kahit may field trip ang ibang bata. Nagawa ko tuloy ang mga dapat gawin. Nakapag-compute pa ako ng ilang grades ng pupils.
Okt.18
Kokonti lang ang pupils ko na pumasok. Pero, dahil wala si Mam Diana, nasa akin ang pupils niya. Pati ang ilan sa pupils ni Sir Rey ay sa akin iniwan. Kaya naman, kahit wala dapat akong sawayin masyado ay nagkaroon ako ng pasanin. Hindi tuloy ako nakagawa ng maraming gawaing dapat tapusin.
Gayunpaman, naisakatuparan ko ang OctoberTest 2013 ng GES Math Club. Successful naman ito. Lahat halos ng pupils ay gustong sumali. Pangako ko naman na ipagpapatuloy namin ang pagkakaroon ng quiz bee, buwan- buwan kung maaari.
Ibinalita ko rin pagkatapos ng awarding na magkakaroon ng quiz bee tungkol kay Andres Bonifacio. Interesado na agad ang marami.
Sana nga ay maging successful ang lahat ng mga activities ko.
Ilang minuto lang pagdating ko sa Our Lady of Parish Church, nagsimula na ang entourage nina Karen at EJ. Muntik na akong ma-late. Nagpagwapo kasi ako ng husto. He he. Sinigurado ko na presentable ako at pogi sa picture..
Habang kinasal ang dalawa, nalulungkot ako kasi si Emily, prini-pressure ako. Bigyan ko daw siya ng yaya ni Zillion. Di ako jga-reply sa text niyang iyon. Pero, kanina lang habang nasa bahay pa ako, nagtetext kami. Nagpaparamdam siya na magsama na uli kami. Ibinibigay niya sa akin si Ion, basta huwag ko dahil dalhin sa Antipolo. Sabi ko, baal ang bata sa boarding house. Payo niya, maglipat ng bahay. Kako, mahirap maglipat. Nasabi ko tuloy ang balak kong magpatuloy a pagmamasteral. Okay naman sa kanya, basta huwag ko lang daw pabayaan si Zillion. Hindi naman ah, sabi ko.
Pinilit kong maging masaya ang mood ko. Kasal ang dinaluhan ko kaya dapat masaya din ako.
Nalimutan ko naman hanggang sa matapos ang kasal.
Masaya ako sa pagdalo ko ng kasal. Kahit paano ay nakakaranas ako ng socialization. Pinasalamatan pa ako ni Karen sa text. Nagpasalamat din ako sa pag-invite sa akin.
Nakauwi ako ng mga 10pm.
Okt.20
Nakatext ko si Paz Fatima Cortejos, ang naging kaklase ko sa RGCC noong kumuha ako ng education units.
Nagpalitan kami ng mga ideas at kuwento about our craft, which is teaching. Sinabi niya uli sa akin na idolo niya ako.
Nakakataba ng puso, pero hindi ko naman iyon binibigyan ng kulay.
GABI.Habang nanunuod ako ng Imbestigador, naalala ko ang pananakit ko kay Hanna. Hindi lang ito ang unang beses na inusig ako ng alaalang iyon. Hindi ko makalimutan ang kagaguhan ko. Grabe, ang sama ng pangyayaring iyon, hindi lang sa akin kundi marahil pati na sa anak ko.
Isang umaga, papasok na kami noon. Antagal maligo ni Hanna. Kaya, pinuntahan ko siya sa CR. Nakita ko sa uwang ng pinto ang towel na nasa sahig. Nandiri ako. Ayokong makita ang gamit sa katawan na nasa basang sahig ng paliguan, lalo na't nanggigitata ito. Pinabilis ko siya. Galit na galit na ako. Tapos, tinagalan niya pa niya ang pagpaligo. Pinaghintay ako kaya lalo akong nainis. Kaya naman, paglabas niya, katakot-takot na pukpok sa ulo ang inabot niya sa akin. Nagamit ko ang ulo ng walis tingting na nandoon sa labas. Grabe ang iyak ng anak ko. Naawa din ako kaagad at pinaliwanag ko sa kanya ang kamalian niya.
Pagkatapos noon, hindi naman siya nagtampo sa akin. Naramdaman ko naman iyon. Kaya lang naman kami magkalayo ngayon dahil sa kagustuhan niyang makasama ang Mama niya at mga kapatid. Siguro hindi naman ang pananakit ko sa kanya ang dahilan. Maaari pang maging dahilan ang pagmamaltratong emosyonal ni Emily ang maging sanhi nito at hindi ang sa akin.
Sana lang makalimutan niya na ito----pati ang mga pangit na pinagdaanan namin kay Emily. Gayundin ako. Hangad ko na makalimutan ko na ang lahat ng mga iyon. Patawarin sana ako ng Panginoon.
Okt.21
Alas-otso, nagtext si Mia. Tinanong niya ako kung dadalo ako sa Comelec meeting sa Pearl Manila Hotel. Tinanong daw akk ni Jul. Since, alas-nuwebe ang meeting, hindi na ako aabot. Saka, ayaw ko naman talagang mag-serve sa anumang election, lalo na sa barangay election. Delikado ang buhay. Magulo.
Kaya, nagdesisyon ako na hindi ako dadalo. Ganoon din ang desisyon nina Mia at Jul. Pinag-usapan na lang namin ang mga posibleng mangyari at sasabihin sa amin. Kakasuhan daw kami kung di kami mag-serve. Maniwala naman ako. Bakit last senatorial election? Kung kelan ko gusto, di naman ako pinayagan ng Comelec. Rejected ako dahil hindi ako botante ng Pasay. Bakit ngayong barangay election langnay biglang pwede ng umupo kahit hindi botante? Nakakahibang!
Matatag kami. Sabi namin ni Mia na magiging matatag kami sa desisyon namin.
Gumawa din ako ng tula tungkol sa pananakot ng mga kasamahan namin. Gusto kong malaman nila na hindi jila kami maloloko. Kung gusto nilang umupo, sila na lang..
Okt.22
Hindi na naman ako pumasok. Kailangan kasing maging kapani-paniwala na nagkasakit ako at hindi nagpapalibre sa pag-serve sa barangay election sa October 28. Okay lang na two days akong absent. May srrvice credits p naman siguro ako to cover up my absences.
Marami lang akong naka-hang na trabaho just like the documentation ng demo ni Mam Edith na dapat ay kahapon ko ipinasa. Ngayon, magtetext na lang ako may Mam Vale na di ko pa ito maipapasa. Di pa nga ito napirmahan ni Sir Socao. Tapos, sa Huwebes may meeting kami with Mam Silva, Filipino Supervisor. Kailangan din ng Filipino Test Results. Dapat maitext ko si Mam Nelly na pakisabihan si Mam Amy na ipahanda. Hay..
Work pa rin kahit absent.
Umidlip ako pagkatapos kong mapagod a pag-compute ng grade ng mga estudyand ko. Nakapagpadala na rin ako ng pera kay Emily through Cebuana. At, ang maganda, lumayag na sina Sir Socao at Mam Amy na hindi ako umupo sa election. Kailangan lang daw ng written explanation. Ok.. thanks po ang sabi ko. Kalokohan! Bakit ako mag-e-explain?! May kasalanan ba ako. Sila ba nagpaliwanag noong ni-reject kami bilang BEI? Pwe!
Umalis si Eking, kaya natahimik ang mundo ko. Dumating naman siya agad na hindi pa ako nakatulog. Pero, itinully ko nag siya ay naidlip din. Five thirty na nga nang ako'y bumangon para magkape. Ang bilis dumilim.
Okt.23
Andaming nangyari ngayong araw. Nakakagigil ang iba. May nakakatuwa din naman. Unahin ko muna ang nakakatuwa.
Nagpa-riso ako ng activity sheet ko sa opisina. Nagbayad ako ng sixty centavos per copy. Ok lang dahil naibenta ko naman ito ng P2 each. Iyon naman kasi ang presyo sa lahat ng xerox-an. Hindi ko na nga lang ikukuwento kung paano ako nahirapan sa paglalakad makahanap lang ng xerox-an na naniningil ng less than one peso each copy.
Maganda ang income-an sa ganitong activity. Nagustuhan na ng mga bata. Natuto pa sila.
Nakakagigil dahil may dayaang nagaganap sa Gotamco. Natuklasan kasi ni Mareng Lorie na si Mam Iblasin ay mayroong certificate na gawa-gawa lang. Pirmado pa ni Sir Socao. Akalain mong naging facilitator pala siya ng IN-SET, samantalang walang naganap na seminar noon dahil labu-labo pa ang grade assignment, gawa ng pagpalitan ng principal. Kasalukuyang nagsesemiar din noon ang mga Grade 1 sa K-12, kasama nga si Ms. Iblasin.
Obvious na dinaya nila ang lahat ng guro. Hindi man ako ang apektado, isa naman ako sa nalinlang at maaaring mabiktima sa susunod kapag hindi namin ito isiniwalat. Nagplano ako ngbmga sasabihin para sa aming professional meeting. Isasama ko ito sa listahan ng mga dapat pag-usapan.
Ininis din ako ni Mam Batula. Nagpagawa siya ngnwritten explanation kung bakit ayokong umupomsa election. Gumawa ako at itinype pa nga ng clerk na si Jing. Tapos, sasabihin lang sa akin sa iaddress na lang daw kay Sir Socao, huwag sa Comelec. Tapos, noong ipapaprint na namin ni Mia ang may correction na sulat, sinabi ng clerk na sorry daw sabi ng principal. Gawin daw namin ng sarili namin. Bigla akong kinuluan ng dugo. Umalis agad ako ng opisina at niyaya kosi Mia. Halika na Mia, ang arte nila. Sabi ko. Buwisit! Hindi naman talaga kami dapat na gumawa ng written explanation dahil di naman iyon alam ng Comelec. Gumagawa lang sila ng sarili nilang batas. Halata namang pinapaikot nila kami.
Puwes! Humanda sila.. Malapit ng sumabog ang bomba.
Okt.24
9am. Nasa sa school na ako sa ganitong oras. Nakipagkuwentuhan ako kay Mam Sharon. Sinabi ko sa kanya ang kadayaan ng principal namin at ng kaaway niyang si Mam Belle. Tapos, kay Mareng Lorie naman. Pinag-usapan namin kung paano niya o namin io-open up ang issue. Nagdesisyon siyang gawin ito ng nakaharap ang mga co-teachers namin para mas nakakahiya silang manloloko.
Andaming kabulastugan sa school. Si Ninang naman, hino-hold ang certificate ni Mam Diana. Samantalang wala naman siyang itinulong sa pagkapanalo niya. Sus! Grabe mga ugali..
12N. Nagpaalam ako sa mga kagrupo ko na aalis ako upang makipagmeeting with others Filipino coordinators.
2pm. Saka lang kami nakapagsimula. Napag-usapan ang Gawad Parangal para sa mga nagpakitang-turo. Nagplano na rin kami ng Christmas Party namin. This time, mas marami na kami. Sana mas masaya na.
Past 5pm, nakabonding ko sa pag-uwi sina Pareng Joel at Mareng Mia, hanggang sa HP. Bumili kasi ako ng flask drive. On the way, pinag-usapan namin ang nga baluktot na gawain ng pinuno at mga alipores niya. Grabe! Galit na rin sila sa mga abusado naming kaguro at pinuno. May inihahanda nga silang petition para sa ulikbang linta.
6:30pm. Nakauwi na ako. Aalis na pala si Eking bukas ng madaling araw. Sasabay siya sa truck ni Kuya Jape. Kaya kailangan na niyang pumunta doon.
Kumain muna kami. At inihatid ko. Hindi na ako nagtagal doon. Nag-iinuman sina Kuya Jape. Andami ko pang gagawin. Nainis lang ako dahil nakita ko ang kabastusan ni Eking. Paano ba naman?! Puno ng plema ang likod ng nilalagayanmko ng kutson. Mabuti na lang ay hindi sa foam. Kung alam ko lang kung paano siya pahiyain, ginawa ko. Tamad! Sobrangntamad. Di man lang makatayo para iluwa sa lababo ang virus niya. Kaya pala, ilang araw ko ng naaamoy ang kuwarto na maasim. Sa tuwing darating ako galing sa school, maaamoy ko ang malansa, na nakakasukang amoy. Sabimko nga sa kanya kagabi, amoy maysakit. Di man langnsiya naisip. Tapos, ang lagkit ng sahig, na animo'y pinunasan ng pulot. Kadiri talaga. Nakita ko pa ang gilid ng higaan niya. Pulos mapa. Sipon niya. Doon niya sinisinga, niluluwa at dinudura. Kadiri talaga.
Okt.25
Ang bilis lang matapos ang School Paper Advisers' Meeting. Nagbigay lang ng guidelines. Binigay din ang dates at venues ng mga contests sa Regional Journalism. Okay lang naman. At least, nakasalamuha ko doon sina Mam Fatima ng JRES at Mam Rechie ng PVES, mga nakasama ko sa broadcasting. Pinadala lang sila ng school nila as proxies.
Dahil maaga pa, naisipan kong dumaan sa City University of Pasay para mag-inquire. Mabuti na lang at napadpad ako doon. Hanggang October na lang pala ang enrollment para sa post studies. Namili na ako ng mga subjects ko atntinext ko si Sir Randy. Bukas na lang daw siya pupunta.
Naglinis kami ni Mam Nelly sa room namin. Itinago namin ang mga gamit at nilinis ang kuwarto. Natapos ko naman agad kaya may time na sana akong magpaenroll. Kanina kasi di ko nadala ang clearance at iba ko pang requirements. Kaso, nawili naman ako sa pakikipagkuwentuhan kina Pareng Lester, Mia, Mareng Janelyn, Mareng Lorie at Pareng Joel.
Pinag-usapan namin ang mga masamang sistema at kaganapan a Gotamco. Nagplano at nagkaisa kami na itutuloy ang laban. Nakisali din si Sir Erwin. Nagbigay siya ng mga payo sa amin kaya medyo lumakas pa ang aming loob.
Napuno din ng tawanan ang hapon naming iyon. Nakauwi ako ng late na. Pero okay lang. Naipakita ko naman sa kanila ang aking buong loob sa pakikipaglaban sa mga mandaraya. Nakakatulong din ang mga tula ko na double meaning.
Okt.26
Dapat mag-eenroll ako sa City University of Pasay, kaya lang wala silang pasok. Kaya, pumunta na ako sa MOA. Masyado akong maaga pero okay lang dahil nakahingi na ako ng number para sa pag-claim ng ticket.
Tinext ko na si Mia. Sabi ko kailangan nilang pumunta ng maaga dahil ayaw magbigay ng tatlong number. Naghanda na siya agad.
Habang naghihintay sa kanila ni Pareng Joel, naglp-brunch na ako sa Chowking. Doon ko nakita ang post ng Gabay Guro na list of winners sa kanilang daily question. Naalala ko na sumali pala ako. May nasagot pala akong tanong, kaya clinick ko ang link na pinost nila. At, i was surprised to see my name on the number one slot. Nanalo ako. October 19 pala ako sumagot. Ang saya ko. Nakaka-proud dahil napili ang sagot ko. Di ko akalaing mapipili ako dahil sa dami ng sumali.
Heto ang tanong:
Ito naman ang sagot ko:
Nahiwalay ako kina Mia dahil kailngan ko i-claim ang ticket ko sa ibang booth. Kumain muna sila kasama ang mga pinapatamaan ko sa aking mga tula. Reunion yata nila. Mabuti naman nahiwalay ako. Baka ma-outnof place lang ako.
Mabuting -mabuti dahil nakilala ko ang tatlo sa mga co-winners ko sa iba't ibang date, na sina Mam Imee Torres, Mam Karen aka Elle Guru at Mam Mari Lynne. Nag-picture picture kami. Sama-sama naming clinaim ang mga token at snacks. Sama-sama kami hanggang matapos. Nagpalitan kami ng fb account. Ang saya na nga dahil sa grandyosong tribute sa amin ng Gabay Guro, ang saya pa dahil nakatagpo ako ng mga bagong kaibigan. Bago nga kami naghiwa-hiwalay, sabi namin na sama-sama pa rin kami next year..
Nakita ko rin si Tita Merly. Unang pagkikita namin, doon pa. Suwerte talaga..
Sulit ang araw ko ngayon. Di man ako nakapagpa-enroll, naligayahan naman ang mga mata ko sa mga star-studded na program kanina. Di man ako nanalo ng prize, nanalo naman ako ng kaibigan at experience.
Oct.27
Five thirty, bumangon ako ng pilit para sa Palarong Pinoy 2013 ng KAMAFIL. Di na nga ako nakapagligpit ng higaan sa kamamadali. Pero, pagdating ko sa CCP, wala pa ang mga bata. Dumaan pa nga ako sa school para kunin ang medals, kadang at sipa. Siguro, kalahating oras din akong naghintay bago dumating ang iba.
Konti lang ang dumating. Di nakabuo ng 6 na grupo na may 4 na miyembro. Kaya ang ginawa ko ay ginawa ko na lang 2 grupo. May mga dumating pa pagkatapos ng karera ng kadang.
Enjoy naman ang mga bata. Enjoy din ako sa kakatawa at kakakuha ng litrato.
Naglaro sila ng kadang, luksong baka, luksong tinik, sipa sa paa, braso at palad, tumbang preso, patintero at Doktor Kwak-Kwak. Nagpa-cheering competition din ako.
Over-all: successful ang palaro ko. Malamang di nila iyon makakalimutan sa buong buhay nila.
Pagkatapos, nagkitankami ni Mia sa MOA. Nakigamit siya ng credit card ko para bumili ng Levi's pants ng Papa niya.
Tapos, dumiretso na ako ng Antipolo.
Okt.28
Iniwan sa akin nina Jano si Kurt. Wala kasi ang yaya niya. Umuwi ng Bicol para bumoto. Si Gie, may pasok. Si Jano naman, naghatid-sundo ng mga botante. Inarkela ni Itoy na tumatakbo bilang Brgy. Kagawad.
Okay lang naman. Di naman ako nahirapangnmag-alaga. Pumupoo lang kaya ako ang naghugas. Nang nakaboto naman si Mama siya naman ang nagpaligo.
Bago mag-alas dose nakaboto na rin ako. Pagkatapos kong bumuto, umuwi na ako sa Paco. Mabilis lang ang biyahe kaya nakauwi ako ng maaga. Nakaidlip ako.
Gabi, nagligpit ako ng mgadamit ko. Nakapagpagupit din ako. Ang sarap talaga mag-isa, nagagawa ang gusto. Walang istorbo.
Okt.29
Sinikap kong di ako mabagot sa kapipila sa City University of Pasay. Gusto ko na kasing maipagpatuloy ko na ang master's degree ko. Kahit medyo natagalan ako sa assessment step ay natapos ko pa rin pagkatapos ng isa't kalahating oras. Natuwa ako sa patience ko. Siguro ay inspired lang akong makatapos. Excited na rin akong magkaroon ng bagong kaibigan.
Pagkatapos nito, pumunta ako ng school para maglinis ng classroom ko. Alam ko na madumi at magulo ang room ko kaya di na ako nagalit sa gumamit nito kung sino man sila. Basta naglinis na lang ako. In fact, ready na ang silid ko sa Novembr 4.
Kaya lang, napansin ko ang basurang iniwan ng mga botante sa Gotamco. Kaya pag-uwi ko, ginawan komito ng tula. Kinondena ko ang mga baboy na botante.
Okt.30
INSET daw namin pero wala namang nag-talk o nag-demo. Mabuti na rin iyon. At least nakapunta ako sa JRES para ipasa kay Mam Vale ang ibang forms ng demo ni Mam Edith. Nakabalik din ako agad at nakapag-fill-up ng samu't saring kaikikan ni Sir Socao. Paulit-ulit na forms.
Nagparinig pa si Mam Belle sa grupo namin. Nasira tuloy ang hapon ko. Kung nandoon lang si Mareng Lorie, tiyak ako away iyon. Malamang kawawa siya sa amin. E, galit na galit din si Mareng Janelyn. Nagtimpi lang siya. Ganun din ako.
Grabe magparinig. Akala mo siya pa ang naapi. Siya na nga itong nandaya, siya pa ang mataas ang boses at malakas ang loob maggalit-galitan. Tigas ng mukha ng mga kasamahan ko. Mana sa lider namin na kunsintidor.
Okt.31
Pasado alas-otso nang dumating ako sa school. Naroon na sina Mareng Lorie. Nag-voice out na rin siya ng tungkol sa issue ng dayaan. Hindi ko na aabutan.
Wala pa naman doon ang kalaban niyang guro. Okay nga rin para di ako madawit. Tama na iyong nagsusulat ako ng tula na nagpapasaring sa mga kabuktutan ng mga kaguro ko. Ayoko rin naman ng maraming kaaway at kakonprontasyon. Tama na sa akin ang maging makata sa katauhan ni Makata O., na kinaiilagan ng mga taong liko.
Habang naghihintay ng uwian o text ni Epr, nagsusulat ako ng kuwento. Ipagpapatuloy ko ang pagsulat dahil kagabi napuri ni Auntie Vangie sa kuwento kong ipinost ko sa FB na pinamagatan kong "Si Sir Gallego". Sabi niya, mahusay daw akong magsulat. Ipagpatuloy ko daw baka sakaling maging matagumpay akong manunulat.
Nagsulat din ako sa isang bar sa Mayapa, Calamba, Laguna habang naghihintay kay Epr. Nauna kasi akong dumating sa kanya sa tagpuan namin. Nakakain at nakainom na ako ng isang bote ng light beer, nang siya ay dumating. Mahaba-haba rin ang naisulat ko.
Okt.16
Katatapos ko lang gawin ang video presentation para sa kasal ni Karen kay EJ sa Sabado. Ni-request kasi ni Mareng Lorie na gawan ko sila ng video as a surprise na rin siguro.
Nagawa ko naman. Ilang oras ko din pinagpaguran at worth it naman. Nagamit ko ang song ni George Michael na "You and I", na ginamit naman sa kasal nina Prince William of Wales at Catherine Middleton. Siyempre, di mawawalam ang tula ko. Makakapagpakilig, makapagpaiyak at makakapagpatawa iyon.
Sana magustuhan nilang lahat..
Okt.17
Katatapos ko lang tulungan si Eking sa kanyang school works. Pinagawa niya ako ng mga apat na essay na may more than 300 words each. Una, persuasive essay na may pamagat na Hot Pandesal. Sunod, isang narrative essay. Ang titulo ay My Autobiography. Pangatlo, ang My Cat, isang descriptive essay. At ang AMA Computer Learning Center, isa namang informative essay.
Mabuti nasa kondisyon ngayon ang utak ko..
Puro ako ngayon sa pagtulong. Kanina lang, tinulungan ko sina Mam Nelly at Mam Diane sa pag-pack ng herbal soap na ipanlalaban ng huli bukas sa investigatory project ng Science. Eight o' clock na nga ako nakauwi.
Okay lang, masaya naman ako dahil nakatulong ako.
Naihanda ko rin ang cut outs para sa OctoberTest 2013 namin sa Math Club bukas. Mabuti nga at nagsiuwian ang sampung estudyante kanina na pumasok pa kahit may field trip ang ibang bata. Nagawa ko tuloy ang mga dapat gawin. Nakapag-compute pa ako ng ilang grades ng pupils.
Okt.18
Kokonti lang ang pupils ko na pumasok. Pero, dahil wala si Mam Diana, nasa akin ang pupils niya. Pati ang ilan sa pupils ni Sir Rey ay sa akin iniwan. Kaya naman, kahit wala dapat akong sawayin masyado ay nagkaroon ako ng pasanin. Hindi tuloy ako nakagawa ng maraming gawaing dapat tapusin.
Gayunpaman, naisakatuparan ko ang OctoberTest 2013 ng GES Math Club. Successful naman ito. Lahat halos ng pupils ay gustong sumali. Pangako ko naman na ipagpapatuloy namin ang pagkakaroon ng quiz bee, buwan- buwan kung maaari.
Ibinalita ko rin pagkatapos ng awarding na magkakaroon ng quiz bee tungkol kay Andres Bonifacio. Interesado na agad ang marami.
Sana nga ay maging successful ang lahat ng mga activities ko.
Ilang minuto lang pagdating ko sa Our Lady of Parish Church, nagsimula na ang entourage nina Karen at EJ. Muntik na akong ma-late. Nagpagwapo kasi ako ng husto. He he. Sinigurado ko na presentable ako at pogi sa picture..
Habang kinasal ang dalawa, nalulungkot ako kasi si Emily, prini-pressure ako. Bigyan ko daw siya ng yaya ni Zillion. Di ako jga-reply sa text niyang iyon. Pero, kanina lang habang nasa bahay pa ako, nagtetext kami. Nagpaparamdam siya na magsama na uli kami. Ibinibigay niya sa akin si Ion, basta huwag ko dahil dalhin sa Antipolo. Sabi ko, baal ang bata sa boarding house. Payo niya, maglipat ng bahay. Kako, mahirap maglipat. Nasabi ko tuloy ang balak kong magpatuloy a pagmamasteral. Okay naman sa kanya, basta huwag ko lang daw pabayaan si Zillion. Hindi naman ah, sabi ko.
Pinilit kong maging masaya ang mood ko. Kasal ang dinaluhan ko kaya dapat masaya din ako.
Nalimutan ko naman hanggang sa matapos ang kasal.
Masaya ako sa pagdalo ko ng kasal. Kahit paano ay nakakaranas ako ng socialization. Pinasalamatan pa ako ni Karen sa text. Nagpasalamat din ako sa pag-invite sa akin.
Nakauwi ako ng mga 10pm.
Okt.20
Nakatext ko si Paz Fatima Cortejos, ang naging kaklase ko sa RGCC noong kumuha ako ng education units.
Nagpalitan kami ng mga ideas at kuwento about our craft, which is teaching. Sinabi niya uli sa akin na idolo niya ako.
Nakakataba ng puso, pero hindi ko naman iyon binibigyan ng kulay.
GABI.Habang nanunuod ako ng Imbestigador, naalala ko ang pananakit ko kay Hanna. Hindi lang ito ang unang beses na inusig ako ng alaalang iyon. Hindi ko makalimutan ang kagaguhan ko. Grabe, ang sama ng pangyayaring iyon, hindi lang sa akin kundi marahil pati na sa anak ko.
Isang umaga, papasok na kami noon. Antagal maligo ni Hanna. Kaya, pinuntahan ko siya sa CR. Nakita ko sa uwang ng pinto ang towel na nasa sahig. Nandiri ako. Ayokong makita ang gamit sa katawan na nasa basang sahig ng paliguan, lalo na't nanggigitata ito. Pinabilis ko siya. Galit na galit na ako. Tapos, tinagalan niya pa niya ang pagpaligo. Pinaghintay ako kaya lalo akong nainis. Kaya naman, paglabas niya, katakot-takot na pukpok sa ulo ang inabot niya sa akin. Nagamit ko ang ulo ng walis tingting na nandoon sa labas. Grabe ang iyak ng anak ko. Naawa din ako kaagad at pinaliwanag ko sa kanya ang kamalian niya.
Pagkatapos noon, hindi naman siya nagtampo sa akin. Naramdaman ko naman iyon. Kaya lang naman kami magkalayo ngayon dahil sa kagustuhan niyang makasama ang Mama niya at mga kapatid. Siguro hindi naman ang pananakit ko sa kanya ang dahilan. Maaari pang maging dahilan ang pagmamaltratong emosyonal ni Emily ang maging sanhi nito at hindi ang sa akin.
Sana lang makalimutan niya na ito----pati ang mga pangit na pinagdaanan namin kay Emily. Gayundin ako. Hangad ko na makalimutan ko na ang lahat ng mga iyon. Patawarin sana ako ng Panginoon.
Okt.21
Alas-otso, nagtext si Mia. Tinanong niya ako kung dadalo ako sa Comelec meeting sa Pearl Manila Hotel. Tinanong daw akk ni Jul. Since, alas-nuwebe ang meeting, hindi na ako aabot. Saka, ayaw ko naman talagang mag-serve sa anumang election, lalo na sa barangay election. Delikado ang buhay. Magulo.
Kaya, nagdesisyon ako na hindi ako dadalo. Ganoon din ang desisyon nina Mia at Jul. Pinag-usapan na lang namin ang mga posibleng mangyari at sasabihin sa amin. Kakasuhan daw kami kung di kami mag-serve. Maniwala naman ako. Bakit last senatorial election? Kung kelan ko gusto, di naman ako pinayagan ng Comelec. Rejected ako dahil hindi ako botante ng Pasay. Bakit ngayong barangay election langnay biglang pwede ng umupo kahit hindi botante? Nakakahibang!
Matatag kami. Sabi namin ni Mia na magiging matatag kami sa desisyon namin.
Gumawa din ako ng tula tungkol sa pananakot ng mga kasamahan namin. Gusto kong malaman nila na hindi jila kami maloloko. Kung gusto nilang umupo, sila na lang..
Okt.22
Hindi na naman ako pumasok. Kailangan kasing maging kapani-paniwala na nagkasakit ako at hindi nagpapalibre sa pag-serve sa barangay election sa October 28. Okay lang na two days akong absent. May srrvice credits p naman siguro ako to cover up my absences.
Marami lang akong naka-hang na trabaho just like the documentation ng demo ni Mam Edith na dapat ay kahapon ko ipinasa. Ngayon, magtetext na lang ako may Mam Vale na di ko pa ito maipapasa. Di pa nga ito napirmahan ni Sir Socao. Tapos, sa Huwebes may meeting kami with Mam Silva, Filipino Supervisor. Kailangan din ng Filipino Test Results. Dapat maitext ko si Mam Nelly na pakisabihan si Mam Amy na ipahanda. Hay..
Work pa rin kahit absent.
Umidlip ako pagkatapos kong mapagod a pag-compute ng grade ng mga estudyand ko. Nakapagpadala na rin ako ng pera kay Emily through Cebuana. At, ang maganda, lumayag na sina Sir Socao at Mam Amy na hindi ako umupo sa election. Kailangan lang daw ng written explanation. Ok.. thanks po ang sabi ko. Kalokohan! Bakit ako mag-e-explain?! May kasalanan ba ako. Sila ba nagpaliwanag noong ni-reject kami bilang BEI? Pwe!
Umalis si Eking, kaya natahimik ang mundo ko. Dumating naman siya agad na hindi pa ako nakatulog. Pero, itinully ko nag siya ay naidlip din. Five thirty na nga nang ako'y bumangon para magkape. Ang bilis dumilim.
Okt.23
Andaming nangyari ngayong araw. Nakakagigil ang iba. May nakakatuwa din naman. Unahin ko muna ang nakakatuwa.
Nagpa-riso ako ng activity sheet ko sa opisina. Nagbayad ako ng sixty centavos per copy. Ok lang dahil naibenta ko naman ito ng P2 each. Iyon naman kasi ang presyo sa lahat ng xerox-an. Hindi ko na nga lang ikukuwento kung paano ako nahirapan sa paglalakad makahanap lang ng xerox-an na naniningil ng less than one peso each copy.
Maganda ang income-an sa ganitong activity. Nagustuhan na ng mga bata. Natuto pa sila.
Nakakagigil dahil may dayaang nagaganap sa Gotamco. Natuklasan kasi ni Mareng Lorie na si Mam Iblasin ay mayroong certificate na gawa-gawa lang. Pirmado pa ni Sir Socao. Akalain mong naging facilitator pala siya ng IN-SET, samantalang walang naganap na seminar noon dahil labu-labo pa ang grade assignment, gawa ng pagpalitan ng principal. Kasalukuyang nagsesemiar din noon ang mga Grade 1 sa K-12, kasama nga si Ms. Iblasin.
Obvious na dinaya nila ang lahat ng guro. Hindi man ako ang apektado, isa naman ako sa nalinlang at maaaring mabiktima sa susunod kapag hindi namin ito isiniwalat. Nagplano ako ngbmga sasabihin para sa aming professional meeting. Isasama ko ito sa listahan ng mga dapat pag-usapan.
Ininis din ako ni Mam Batula. Nagpagawa siya ngnwritten explanation kung bakit ayokong umupomsa election. Gumawa ako at itinype pa nga ng clerk na si Jing. Tapos, sasabihin lang sa akin sa iaddress na lang daw kay Sir Socao, huwag sa Comelec. Tapos, noong ipapaprint na namin ni Mia ang may correction na sulat, sinabi ng clerk na sorry daw sabi ng principal. Gawin daw namin ng sarili namin. Bigla akong kinuluan ng dugo. Umalis agad ako ng opisina at niyaya kosi Mia. Halika na Mia, ang arte nila. Sabi ko. Buwisit! Hindi naman talaga kami dapat na gumawa ng written explanation dahil di naman iyon alam ng Comelec. Gumagawa lang sila ng sarili nilang batas. Halata namang pinapaikot nila kami.
Puwes! Humanda sila.. Malapit ng sumabog ang bomba.
Okt.24
9am. Nasa sa school na ako sa ganitong oras. Nakipagkuwentuhan ako kay Mam Sharon. Sinabi ko sa kanya ang kadayaan ng principal namin at ng kaaway niyang si Mam Belle. Tapos, kay Mareng Lorie naman. Pinag-usapan namin kung paano niya o namin io-open up ang issue. Nagdesisyon siyang gawin ito ng nakaharap ang mga co-teachers namin para mas nakakahiya silang manloloko.
Andaming kabulastugan sa school. Si Ninang naman, hino-hold ang certificate ni Mam Diana. Samantalang wala naman siyang itinulong sa pagkapanalo niya. Sus! Grabe mga ugali..
12N. Nagpaalam ako sa mga kagrupo ko na aalis ako upang makipagmeeting with others Filipino coordinators.
2pm. Saka lang kami nakapagsimula. Napag-usapan ang Gawad Parangal para sa mga nagpakitang-turo. Nagplano na rin kami ng Christmas Party namin. This time, mas marami na kami. Sana mas masaya na.
Past 5pm, nakabonding ko sa pag-uwi sina Pareng Joel at Mareng Mia, hanggang sa HP. Bumili kasi ako ng flask drive. On the way, pinag-usapan namin ang nga baluktot na gawain ng pinuno at mga alipores niya. Grabe! Galit na rin sila sa mga abusado naming kaguro at pinuno. May inihahanda nga silang petition para sa ulikbang linta.
6:30pm. Nakauwi na ako. Aalis na pala si Eking bukas ng madaling araw. Sasabay siya sa truck ni Kuya Jape. Kaya kailangan na niyang pumunta doon.
Kumain muna kami. At inihatid ko. Hindi na ako nagtagal doon. Nag-iinuman sina Kuya Jape. Andami ko pang gagawin. Nainis lang ako dahil nakita ko ang kabastusan ni Eking. Paano ba naman?! Puno ng plema ang likod ng nilalagayanmko ng kutson. Mabuti na lang ay hindi sa foam. Kung alam ko lang kung paano siya pahiyain, ginawa ko. Tamad! Sobrangntamad. Di man lang makatayo para iluwa sa lababo ang virus niya. Kaya pala, ilang araw ko ng naaamoy ang kuwarto na maasim. Sa tuwing darating ako galing sa school, maaamoy ko ang malansa, na nakakasukang amoy. Sabimko nga sa kanya kagabi, amoy maysakit. Di man langnsiya naisip. Tapos, ang lagkit ng sahig, na animo'y pinunasan ng pulot. Kadiri talaga. Nakita ko pa ang gilid ng higaan niya. Pulos mapa. Sipon niya. Doon niya sinisinga, niluluwa at dinudura. Kadiri talaga.
Okt.25
Ang bilis lang matapos ang School Paper Advisers' Meeting. Nagbigay lang ng guidelines. Binigay din ang dates at venues ng mga contests sa Regional Journalism. Okay lang naman. At least, nakasalamuha ko doon sina Mam Fatima ng JRES at Mam Rechie ng PVES, mga nakasama ko sa broadcasting. Pinadala lang sila ng school nila as proxies.
Dahil maaga pa, naisipan kong dumaan sa City University of Pasay para mag-inquire. Mabuti na lang at napadpad ako doon. Hanggang October na lang pala ang enrollment para sa post studies. Namili na ako ng mga subjects ko atntinext ko si Sir Randy. Bukas na lang daw siya pupunta.
Naglinis kami ni Mam Nelly sa room namin. Itinago namin ang mga gamit at nilinis ang kuwarto. Natapos ko naman agad kaya may time na sana akong magpaenroll. Kanina kasi di ko nadala ang clearance at iba ko pang requirements. Kaso, nawili naman ako sa pakikipagkuwentuhan kina Pareng Lester, Mia, Mareng Janelyn, Mareng Lorie at Pareng Joel.
Pinag-usapan namin ang mga masamang sistema at kaganapan a Gotamco. Nagplano at nagkaisa kami na itutuloy ang laban. Nakisali din si Sir Erwin. Nagbigay siya ng mga payo sa amin kaya medyo lumakas pa ang aming loob.
Napuno din ng tawanan ang hapon naming iyon. Nakauwi ako ng late na. Pero okay lang. Naipakita ko naman sa kanila ang aking buong loob sa pakikipaglaban sa mga mandaraya. Nakakatulong din ang mga tula ko na double meaning.
Okt.26
Dapat mag-eenroll ako sa City University of Pasay, kaya lang wala silang pasok. Kaya, pumunta na ako sa MOA. Masyado akong maaga pero okay lang dahil nakahingi na ako ng number para sa pag-claim ng ticket.
Tinext ko na si Mia. Sabi ko kailangan nilang pumunta ng maaga dahil ayaw magbigay ng tatlong number. Naghanda na siya agad.
Habang naghihintay sa kanila ni Pareng Joel, naglp-brunch na ako sa Chowking. Doon ko nakita ang post ng Gabay Guro na list of winners sa kanilang daily question. Naalala ko na sumali pala ako. May nasagot pala akong tanong, kaya clinick ko ang link na pinost nila. At, i was surprised to see my name on the number one slot. Nanalo ako. October 19 pala ako sumagot. Ang saya ko. Nakaka-proud dahil napili ang sagot ko. Di ko akalaing mapipili ako dahil sa dami ng sumali.
Heto ang tanong:
Ito naman ang sagot ko:
Nahiwalay ako kina Mia dahil kailngan ko i-claim ang ticket ko sa ibang booth. Kumain muna sila kasama ang mga pinapatamaan ko sa aking mga tula. Reunion yata nila. Mabuti naman nahiwalay ako. Baka ma-outnof place lang ako.
Mabuting -mabuti dahil nakilala ko ang tatlo sa mga co-winners ko sa iba't ibang date, na sina Mam Imee Torres, Mam Karen aka Elle Guru at Mam Mari Lynne. Nag-picture picture kami. Sama-sama naming clinaim ang mga token at snacks. Sama-sama kami hanggang matapos. Nagpalitan kami ng fb account. Ang saya na nga dahil sa grandyosong tribute sa amin ng Gabay Guro, ang saya pa dahil nakatagpo ako ng mga bagong kaibigan. Bago nga kami naghiwa-hiwalay, sabi namin na sama-sama pa rin kami next year..
Nakita ko rin si Tita Merly. Unang pagkikita namin, doon pa. Suwerte talaga..
Sulit ang araw ko ngayon. Di man ako nakapagpa-enroll, naligayahan naman ang mga mata ko sa mga star-studded na program kanina. Di man ako nanalo ng prize, nanalo naman ako ng kaibigan at experience.
Oct.27
Five thirty, bumangon ako ng pilit para sa Palarong Pinoy 2013 ng KAMAFIL. Di na nga ako nakapagligpit ng higaan sa kamamadali. Pero, pagdating ko sa CCP, wala pa ang mga bata. Dumaan pa nga ako sa school para kunin ang medals, kadang at sipa. Siguro, kalahating oras din akong naghintay bago dumating ang iba.
Konti lang ang dumating. Di nakabuo ng 6 na grupo na may 4 na miyembro. Kaya ang ginawa ko ay ginawa ko na lang 2 grupo. May mga dumating pa pagkatapos ng karera ng kadang.
Enjoy naman ang mga bata. Enjoy din ako sa kakatawa at kakakuha ng litrato.
Naglaro sila ng kadang, luksong baka, luksong tinik, sipa sa paa, braso at palad, tumbang preso, patintero at Doktor Kwak-Kwak. Nagpa-cheering competition din ako.
Over-all: successful ang palaro ko. Malamang di nila iyon makakalimutan sa buong buhay nila.
Pagkatapos, nagkitankami ni Mia sa MOA. Nakigamit siya ng credit card ko para bumili ng Levi's pants ng Papa niya.
Tapos, dumiretso na ako ng Antipolo.
Okt.28
Iniwan sa akin nina Jano si Kurt. Wala kasi ang yaya niya. Umuwi ng Bicol para bumoto. Si Gie, may pasok. Si Jano naman, naghatid-sundo ng mga botante. Inarkela ni Itoy na tumatakbo bilang Brgy. Kagawad.
Okay lang naman. Di naman ako nahirapangnmag-alaga. Pumupoo lang kaya ako ang naghugas. Nang nakaboto naman si Mama siya naman ang nagpaligo.
Bago mag-alas dose nakaboto na rin ako. Pagkatapos kong bumuto, umuwi na ako sa Paco. Mabilis lang ang biyahe kaya nakauwi ako ng maaga. Nakaidlip ako.
Gabi, nagligpit ako ng mgadamit ko. Nakapagpagupit din ako. Ang sarap talaga mag-isa, nagagawa ang gusto. Walang istorbo.
Okt.29
Sinikap kong di ako mabagot sa kapipila sa City University of Pasay. Gusto ko na kasing maipagpatuloy ko na ang master's degree ko. Kahit medyo natagalan ako sa assessment step ay natapos ko pa rin pagkatapos ng isa't kalahating oras. Natuwa ako sa patience ko. Siguro ay inspired lang akong makatapos. Excited na rin akong magkaroon ng bagong kaibigan.
Pagkatapos nito, pumunta ako ng school para maglinis ng classroom ko. Alam ko na madumi at magulo ang room ko kaya di na ako nagalit sa gumamit nito kung sino man sila. Basta naglinis na lang ako. In fact, ready na ang silid ko sa Novembr 4.
Kaya lang, napansin ko ang basurang iniwan ng mga botante sa Gotamco. Kaya pag-uwi ko, ginawan komito ng tula. Kinondena ko ang mga baboy na botante.
Okt.30
INSET daw namin pero wala namang nag-talk o nag-demo. Mabuti na rin iyon. At least nakapunta ako sa JRES para ipasa kay Mam Vale ang ibang forms ng demo ni Mam Edith. Nakabalik din ako agad at nakapag-fill-up ng samu't saring kaikikan ni Sir Socao. Paulit-ulit na forms.
Nagparinig pa si Mam Belle sa grupo namin. Nasira tuloy ang hapon ko. Kung nandoon lang si Mareng Lorie, tiyak ako away iyon. Malamang kawawa siya sa amin. E, galit na galit din si Mareng Janelyn. Nagtimpi lang siya. Ganun din ako.
Grabe magparinig. Akala mo siya pa ang naapi. Siya na nga itong nandaya, siya pa ang mataas ang boses at malakas ang loob maggalit-galitan. Tigas ng mukha ng mga kasamahan ko. Mana sa lider namin na kunsintidor.
Okt.31
Pasado alas-otso nang dumating ako sa school. Naroon na sina Mareng Lorie. Nag-voice out na rin siya ng tungkol sa issue ng dayaan. Hindi ko na aabutan.
Wala pa naman doon ang kalaban niyang guro. Okay nga rin para di ako madawit. Tama na iyong nagsusulat ako ng tula na nagpapasaring sa mga kabuktutan ng mga kaguro ko. Ayoko rin naman ng maraming kaaway at kakonprontasyon. Tama na sa akin ang maging makata sa katauhan ni Makata O., na kinaiilagan ng mga taong liko.
Habang naghihintay ng uwian o text ni Epr, nagsusulat ako ng kuwento. Ipagpapatuloy ko ang pagsulat dahil kagabi napuri ni Auntie Vangie sa kuwento kong ipinost ko sa FB na pinamagatan kong "Si Sir Gallego". Sabi niya, mahusay daw akong magsulat. Ipagpatuloy ko daw baka sakaling maging matagumpay akong manunulat.
Nagsulat din ako sa isang bar sa Mayapa, Calamba, Laguna habang naghihintay kay Epr. Nauna kasi akong dumating sa kanya sa tagpuan namin. Nakakain at nakainom na ako ng isang bote ng light beer, nang siya ay dumating. Mahaba-haba rin ang naisulat ko.
Teachers' Enemy
Makata O.
"Meron akong kilala sa high school, lagi siyang nagbubulakbol. Pag kinausap mo siya ay nabobobo. Lagi siyang kaaway ng teacher, binabato siya ng eraser. Nahuli siyang nangungupit ng test paper. (Chorus:) Teacher’s enemy No.1 , lagi nalang kinagagalitan. Teacher’s enemy No. 1, taun-taon siya’y naiiwan. Tuwing papasok siya sa classroom, sinasalubong na siya ng sermon. Walang ibang dala kundi baon, eto na ang pasahan, na-mumroblema kanyang magulang. Bagsak niya’y sa Avenida na lang."
Iyan ang lyrics ng sikat na awiting Titser's Enemy No. 1 ng Juan Dela Cruz Band na nauso noon mga nakaraang dekada.
Kayganda ng mensahe ng liriko. Isa itong malinaw na paliwanag kung bakit nagagalit ang mga guro sa kanilang mag-aaral. Ang istoryang ito ay isang halimbawa ng normal na pangyayari sa silid-aralan, na hindi maitatanggi na nangyayari sa tunay na buhay.
Iba-iba man ang maaaring dahilan kung bakit ang isang estudyante ay nasesermunan ng titser, iisa lang naman ang nais nilang ginagawa ng bawat mag-aaral---ang maging responsableng bata. Hindi kailanman ninais ng guro na ang estudyante niya ay kanyang maging kaaway. Hindi niya hinangad na siya ay kainisan din o dili kaya'y ituring ding kaaway. Nais ng bawat guro na ang bawat mag-aaral ay may respeto sa kanila, habang natututo.
Teacher's Enemy No. 1. Hindi ito Honor Roll. Hindi ito academic distinction. At lalong hindi award na dapat matanggap ng isang estudyante. Gaya ng mga magulang walang guro na matutuwa kung ang estudyante nila ay mabansagang ganito.
Ang estudyanteng praning at mangmang ay nasisiyahang matawag siyang ganyan. Akala niya, astig na siya. Akala niya, bida siya sa campus. Pero, ang mag-aaral na may pitagan sa kanyang sarili ay hindi kailanman nanaising matawag na Teacher's Enemy No.1. Dahil ang isang matino at matalinong bata, ang hinahangad ay maging Top 1 sa klase. Ang maging tanyag dahil sa kanyang angking talino at galing. Ang iba nga, sa kagustuhang maging numero uno sa klase, kinakagat na ang bansag na Teacher's Pet, para lang makuha niya ang nais.
Nalimutan na ang mga salitang ito sa henerasyon ngayon. Sa tingin ko, hindi pa rin naman nawala ang mga estudyanteng ganyan. Mas lalo ngang dumami. At ang matindi, pabata ng pabata. Dati hayskul lang o kolehiyo. Ngayon, sa elementarya na nagsisimula. (Kawawang bata! Hindi man sa Avenida pupulutin, marami na ang pwedeng lugar na kanyang sasapitan. Nariyan ang Quiapo. Ang Divisoria. Ang Baclaran.)
Teacher's Enemy at Pasaway, pareho lang ang mga iyan. Kaya, bata, bago ka pa mahuli sa biyaheng Makati, titser ay sundan. Hindi sila kaaway. Sila ang iyong kakampi, katuwang at sasakyan tungo sa magandang buhay. Huwag silang pasakitan dahil kinabukasan mo ay nasa kanilang kamay.
Makata O.
"Meron akong kilala sa high school, lagi siyang nagbubulakbol. Pag kinausap mo siya ay nabobobo. Lagi siyang kaaway ng teacher, binabato siya ng eraser. Nahuli siyang nangungupit ng test paper. (Chorus:) Teacher’s enemy No.1 , lagi nalang kinagagalitan. Teacher’s enemy No. 1, taun-taon siya’y naiiwan. Tuwing papasok siya sa classroom, sinasalubong na siya ng sermon. Walang ibang dala kundi baon, eto na ang pasahan, na-mumroblema kanyang magulang. Bagsak niya’y sa Avenida na lang."
Iyan ang lyrics ng sikat na awiting Titser's Enemy No. 1 ng Juan Dela Cruz Band na nauso noon mga nakaraang dekada.
Kayganda ng mensahe ng liriko. Isa itong malinaw na paliwanag kung bakit nagagalit ang mga guro sa kanilang mag-aaral. Ang istoryang ito ay isang halimbawa ng normal na pangyayari sa silid-aralan, na hindi maitatanggi na nangyayari sa tunay na buhay.
Iba-iba man ang maaaring dahilan kung bakit ang isang estudyante ay nasesermunan ng titser, iisa lang naman ang nais nilang ginagawa ng bawat mag-aaral---ang maging responsableng bata. Hindi kailanman ninais ng guro na ang estudyante niya ay kanyang maging kaaway. Hindi niya hinangad na siya ay kainisan din o dili kaya'y ituring ding kaaway. Nais ng bawat guro na ang bawat mag-aaral ay may respeto sa kanila, habang natututo.
Teacher's Enemy No. 1. Hindi ito Honor Roll. Hindi ito academic distinction. At lalong hindi award na dapat matanggap ng isang estudyante. Gaya ng mga magulang walang guro na matutuwa kung ang estudyante nila ay mabansagang ganito.
Ang estudyanteng praning at mangmang ay nasisiyahang matawag siyang ganyan. Akala niya, astig na siya. Akala niya, bida siya sa campus. Pero, ang mag-aaral na may pitagan sa kanyang sarili ay hindi kailanman nanaising matawag na Teacher's Enemy No.1. Dahil ang isang matino at matalinong bata, ang hinahangad ay maging Top 1 sa klase. Ang maging tanyag dahil sa kanyang angking talino at galing. Ang iba nga, sa kagustuhang maging numero uno sa klase, kinakagat na ang bansag na Teacher's Pet, para lang makuha niya ang nais.
Nalimutan na ang mga salitang ito sa henerasyon ngayon. Sa tingin ko, hindi pa rin naman nawala ang mga estudyanteng ganyan. Mas lalo ngang dumami. At ang matindi, pabata ng pabata. Dati hayskul lang o kolehiyo. Ngayon, sa elementarya na nagsisimula. (Kawawang bata! Hindi man sa Avenida pupulutin, marami na ang pwedeng lugar na kanyang sasapitan. Nariyan ang Quiapo. Ang Divisoria. Ang Baclaran.)
Teacher's Enemy at Pasaway, pareho lang ang mga iyan. Kaya, bata, bago ka pa mahuli sa biyaheng Makati, titser ay sundan. Hindi sila kaaway. Sila ang iyong kakampi, katuwang at sasakyan tungo sa magandang buhay. Huwag silang pasakitan dahil kinabukasan mo ay nasa kanilang kamay.
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)